Dag 1: Chur - Lenz (26 km)

Na een lange reis zet een fietsbus van Cycletours ons af op een industrieterrein bij het Zwitserse Chur. We monteren de lowriders en laden de tassen op. Het is pas een uur of 11, maar de temperatuur is tot tropische waarden opgelopen. Nog wat onwenning leggen we de eerste meters af in de richting van de Rijn. Het zijn extra meters, maar het lijkt ons een leuk beginpunt van de vakantie. Op het kiezelstrandje eten we een krentenbol en kijken we naar het kolkend stromende lichtblauwe rivierwater. Jetzt geht’s los!

Even later bij de bescheiden kathedraal van Chur hebben we onze eerste hoogtemeters te pakken. Bij een fonteintje op het plein vullen we de bidons. Door de drukke stad komen we al snel aan de voet van de klim naar Lenzerheide. We hebben niet zulke goede ervaringen met stoere beklimmingen na een vermoeiende busreis, maar we kunnen het niet laten. Bovendien hebben we de hele middag voor de 1000 hoogtemeters. In de eerste kilometers hebben we mooie uitzichten op Chur. Daarna buigt de weg langzaam naar rechts. De klim bestaat uit twee gedeelten. Tot het dorpje Malix stijgt de weg met 8 tot 9%. We hebben het zwaar in de hitte. Dan zien we plotseling in de verte de weg beneden ons liggen. Maar dat blijkt gezichtsbedrog! In werkelijkheid is het een licht stijgend gedeelte van een kilometer of vier. Met verdubbelde snelheid fietsen we tussen de alpenweiden door. We passeren het witte kerkje van Churwalden. Even later komen we in het dorp zelf.

Dag 2: Lenz - Pontresina (63 km)

De voortekenen wezen er de vorige ochtend al op: altocumulus floccus, dan weet je het wel. Onze nachtrust werd verstoord door een urelang aanhouden onweer en veel regen. Weliswaar kwam het nooit echt dichtbij, maar met alleen een tentdoek boven je hoofd in onweersbuien is toch weer even wennen.

Rond een uur of 10 verlaten we de camping. We hebben het restant van de Lenzerheide-afdaling nog te goed! Al snel zijn we beneden waar we de weg naar de Albulapas inslaan. De eerste tien kilometer van de klim, als het dien naam tenminste al verdient, gaat het vals-plat omhoog. Dat zit er ploseling een flinke sprong in de erosiebasis van het riviertje waar we langs fietsen. Een paar kilometer steil klimmen is het gevolg. Na het overwinnen van deze hindernis wordt het weer even wat vlakker. Rechts van de weg zit een diepe kloof. In Bergün is het tijd voor de boodschappen. Bij een fonteintje eten we wat koekjes, waarna we ons opmaken voor de echte klim, die vlak na het dorpje begint.

Dag 3: Pontresina - Valle di Sotto (76 km)

Tot een uur of 9 daalt de regen gestaag op de tent neer. Dan wordt het droog en kunnen we vertrekken. Vanaf deze kant is de Berninapas een eitje. De camping ligt dan ook al op 1880 meter hoogte. Na wat bochten krijgen we eindelijk de Morteratsch-gletsjer vol in het zicht. De gigantische ijsrivier ziet er geweldig uit! Rond de 2000 meter volgen een paar kilometers vals-plat. Hier rijdt Jantine door een stuk glas heen: lekke band! Na het oponthoud fietsen we verder langs de spoorlijn. Even verderop wordt het steiler en buigt het spoor af om rechts in een tunnel te verdwijnen. Vlak voor de pas bevindt zich een ijskoud uitziend gletschermeer. Op de top is het druk met auto’s en motoren. Na de verplichte topfoto storten we ons in de afdaling.

Na een paar bochtige en snelle kilometers slaan we linksaf naar de volgende klim, de Forcala di Livigno. We passeren de douane waarna de klim begint. Eerst gaat het nog wel, maar na het passeren van een riviertje volg een loodzware kilometer van dik boven de 10%. Tussen wat mos, wat gras en verder kale rotsen door klimmen we het dal uit. Op de top verruilen we Zwitserland voor Italië. Bij de afslag naar de Passo d'Eira, vlak voor het belastingparadijs Livigno, is het tijd voor de lunch. Het langgerekte wintersport dorp barst van de souvenirwinkeltjes en de pizzeria’s. Met nieuwe brandstof beginnen we aan de niet zo steile klim. Zes kilometer 6% dat is het wel ongeveer. Het uitzicht op Livigno en het bijbehorende meer mag er zijn. Tijdens de klim begint het te regenen, maar gelukkig zet het niet echt door. Met nog 100 meter te klimmen gaat de kraan wat verder open. Een laatste sprintje brengt ons onder een afdak van een restaurant op top.

In de afdaling krijgen we de klim naar de volgende pas van vandaag al vol in het zicht. De Passo di Foscagno is de laatste hobbel op weg naar Bormio, het einddoel van vandaag. Uit de grijze lucht miezert het af en toe. Achter ons zien we dat we langzaam weer op gelijke hoogte komen met de Eira. We klimmen er zelfs nog behoorlijk bovenuit! De top ligt op bijna 2300 meter. Een thermometer geeft er 13º Celcius aan. Goed ingepakt storten we ons in de 15 kilometer lange afdaling. In het dal is het lekker warm. Eenmaal in Bormio aangekomen vragen we bij het toeristenbureau naar een supermarkt en een camping. De eerste blijkt 100 meter verderop te liggen, voor de camping moeten we nog een kilometer of 6 fietsen.

Dag 4: Valle di Sotto (35 km)

Vandaag rustdag. Nadat we uitgeslapen en ontbeten hebben, vertrekken we al snel richting Bormio om wat boodschappen te doen en het stadje te bekijken. Met de fietsen aan de hand lopen we door de drukke winkelstraat. Aan het centrale plein ligt een 12e eeuwse kerk en staat een eveneens oude vierkante toren. Terug op de camping doen we het rustig aan. We lezen een boekje en lunchen met chocoladebroodjes.

Om een uur of twee krijg ik de kriebels en moet er een stukje gefietst worden. De beklimming naar het skistation Bormio 2000 ligt voor de hand. Ik kleed me om, zoek de hoognodige bagage bij elkaar en prop nog wat broodjes naar binnen. Voor de verandering is het ideaal weer: zonnig en lekker warm. Het is even zoeken naar het juiste tempo. Al snel klim ik boven Bormio uit. Het is een mooi gezicht de stad daar beneden te zien liggen. Als na een haarspeldbocht of zeven, bij het gehucht San Pietro, de weg opeens recht tegen de berg gaat lopen wordt het even wat steiler. Na een paar honderd meter vlakt het echter alweer af naar een procent of 7 à 8. Een stuk voor me zie ik een andere fietser tegen de berg op zwoegen. Het laatste stukje van de klim leggen we gezamenlijk af. Boven, bij het station van de kabelbaan, gaat hij verder om in de bergen te gaan mountainbiken. Ik neem een kleine pauze en daal daarna terug af naar Bormio.

Dag 5: Valle di Sotto (118 km)

Al om half acht fietsen we langs de Adda naar het zuiden. Parallel daaraan lopen kleinere wegen die wij nemen. Toch naderen we al om negen uur Mazzo di Valtellina. Dit aardige dorpje ligt aan de voet van een van de moeilijkste klimmen in de Alpen: de beruchte Passo di Mortirolo. Achter het dorpje zien we de steile bergkam waar de pas overheen gaat imosant hoog oprijzen. Bij de Crai in de toepasselijke Via Mortirolo slaan we nog wat voedsel in, waarna we aan de klim beginnen.

Als we beneden linksaf de S42 opdraaien is het gedaan met de rust. Tot de voet van de Gavia gaat het 15 km door het dal van de Oglio. In het begin gaat het vrij fors omhoog, later wordt het meer vals-plat. Ponte di Legno, waar de klim naar de Passo di Gavia begint, eten we nog wat broodjes. In de rivier die door de stad stroom zijn een aantal watervalletjes aangelegd. Bloembakken maken er een fleurig geheel van.

Dag 6: Valle di Sotto - Coldrano (76 km)

Als we om 8 uur willen opstaan regent het. Rond de klok van 9 wordt het droog en wagen we ons buiten de tent. Een uurtje later verlaten we met een kletsnatte tent achterop de fiets de camping. De weg naar Bormio is inmiddels bekend. In het stadje worstelen we ons door de drukke ochtendspits heen. Langzaam begint de weg omhoog te lopen. De klim naar de Stelvio is begonnen! Deze kant van de pasweg bevat 40 genummerde haarspeldbochten. Na een dikke kilometer slaat de weg naar de pas rechtsaf. We zijn de meeste auto’s nu gelukkig kwijt.

Dag 7: Coldrano (48 km)

Vandaag staat in het teken van het Val Martello. Dit dal loopt naar de diep in het Ortlergebergte gelegen Enzian Hütte. Onder een stralend zonnetje leggen we de eerste kilometers af. Het is behoorlijk steil en we hebben de zware beklimmingen van de voorbije dagen nog in de benen zitten. Tussen alle groente en fruit door zwoegen we omhoog. We zien frambozen, aardbeien, bessen, veel appels, kolen en prei. Vruchtbare dalgrond blijkbaar! Na wat haarspeldbochten en een klein afdalinkje klimt het wat minder steil omhoog. Voorbij het kapelletje Santa Maria in der Schmelz besluit Jantine om te keren en klim ik alleen verder.

Dag 8: Coldrano (0 km)

De weersverwachting voor vandaag is al twee dagen erg slecht. We lassen een extra rustdag in. Urenlang valt het regenwater gestaag op de tent. De avonturen van Max Havelaar zorgen voor wat afleiding. Als het even wat harder gaat loopt het water onder de tent. Gelukkig wordt het tegen 3 uur ’s middags droog. Bij de supermarkt 100 meter verderop halen we avondeten en als tussendoortje brood met brie en een klein flesje wijn. Volgens het weerbericht valt tot onder de 3000 meter de neerslag als sneeuw. We zien dat de bergen rondom het dal inderdaad bedekt zijn met een vers laagje van het witte goedje. Aan het eind van de middag steekt een koude wind op. De temperatuur blijft steken bij 17°C.

Dag 9: Coldrano - Casateia (88 km)

We vervolgen onze weg door het Val Venosta richting Merano. De Italianen hebben een mooie fietsroute door het dal uitgestippeld, zodat we niet over de drukke doorgaande weg hoeven te fietsen. Smalle weggetjes leiden ons tussen de appelboomgaarden door. Vanaf Naturno pakken we het fietspad dat pal langs de rivier de Adige loopt. De laatste kilometers naar het drukke Merano gaan naar beneden. Na de boodschappen en een ommetje langs het prachtige kuuroord van de stad, slaan we het Val Passiria in. Hoewel, hier in het hart van Zuid-Tirol is de Duitse naam Passeiertal natuurlijk meer op zijn plaats... Weer mijden we de grote weg en kiezen we voor de fietsroute. Dit keer gaat het over een ongeasfalteerd pad langs de snelstromende rivier. Even voor San Martino pikken we de weg weer op. We fietsen steeds verder het dal in en het gaat dan ook steeds vaker omhoog.

In San Leonardo is het afgelopen met het vals-plat. Nadat we geluncht hebben slaan we de weg naar de Passo di Monte Giovo / Jaufenpaß in. Extreem steil wordt het nergens op deze klim: het is meer het hoogteverschil (1400 meter) en de lengte (20 km) die deze klim zwaar maken. De eerste zes kilometer klimmen we met een aantal haarspeldbochten hoog boven San Leonardo uit. Hierna voert een iets minder steil gedeelte met weinig bochten ons verder het dal in. Het landschap is hier wat opener. We passeren een klein dorpje, waarna het lastigste gedeelte van de klim volgt. Vele haarspelden brengen ons door een naaldbos omhoog. Het is inmiddels behoorlijk afgekoeld en af en toe vallen er wat druppels naar beneden. Boven de boomgrens krijgen we een wat serieuzere bui te verwerken. Het uitzicht terug het dal in is prachtig: in de diepte kunnen we zelf San Leonardo zien liggen waar we bijna drie uur geleden aan de klim begonnen. Vlak voor de pas fietsen we de wolken in.

Dag 10: Casateia - Bolzano (74 km)

Als we opstaan schijnt voor het eerst deze vakantie de zon op de tent. Helaas is de vreugde van korte duur. Als we even later wegfietsen is het alweer bewolkt. Voor vandaag staat de Passo di Pennes / Penserjoch op het programma. Vlak voor de snelweg naar de Brennerpas slaan we rechtsaf richting de pas. Na twee eenvoudige kilometers volgt meteen het steilste gedeelte van de klim: een kilometer van tegen de 12%. Ook hierna blijft het nog flink steil. Het is stukken zwaarder dan gister op de Jaufenpaß. De weg loopt parallel aan het Val d’Isacro. De autosnelweg beneden in het dal verdwijnt steeds verder in de diepte. Op een gegeven moment slaan we rechtsaf, een zijdal in waarna het iets minder steil wordt.

Dag 11: Bolzano (44 km)

Voor het eerst gebruiken we deze nacht de oordopjes. De gezellig kletsende buren en een ronkend snurkende Italiaan worden zo onschadelijk gemaakt. Na het ontbijt fietsen we naar de stad. Op de brug over de Isarco hebben we een prachtig uitzicht op de grillige rotsvingers van de Catinacciogroep. Aan het plein voor de mooie kathedraal drinken we heerlijke koffie met apfelstrudel. De 62 meter hoge gotische toren is versierd met talloze tierelantijnen. Ook opvallend is het groen-gele tegeldak van de kerk.

Na de middag besluiten we om een rondje in de omgeving te maken. Over het fietspad langs de Adige fietsen we naar het zuiden. Na een dikke 10 kilometer steken we de rivier over. Om op het terras van Uberetsch te komen moeten we eerst een leuk pasje overwinnen, het Kreither Sattel. Het is maar iets meer dan een kilometer klimmen, maar wel grotendeels ver boven de 10%. Vanaf de top, tussen de wijngaarden, daalt het steil af naar het Lago di Caldaro. We zitten op het terras van Überetsch, een soort plateau dat tussen het echte dal van de Adige en de bergen in het westen ligt ingeklemd. In deze streek vind veel wijnbouw plaats. Over kleine wegen gaat het nu golvend omhoog naar het stadje Caldaro, voluit Caldaro sulla Strada del Vino. Daarna gaat het overwegend dalend terug naar de camping in Bolzano.

Dag 12: Bolzano (87 km)

Na de ‘rustdag’ van gister laten we de tassen vandaag nog een dag op de camping staan. We maken een rondrit over twee passen in de buurt. De eerste kliometers zijn nog vlak. Bij Adriano steken we de Adige over, waarna het begint te golven. Hier verschijnen verschillende soorten gesteente aan het oppervlak: het rode porfier steekt mooi af tegen het bleke graniet. In Nals begint de klim naar de Passo delle Palade / Gampenjoch. Het is even zoeken naar het juiste weggetje. Dan zien we een bordje met 14%, dat kan niet missen! Een erg smal weggetje voert steil door de wijngaarden heen omhoog. Over een kilometer klok ik met de hoogtemeter een hoogteverschil van 130 meter. Tweeeneenhalve kilometer verder, in Prissiano, zit het steile gedeelte erop. Tussen de bergkammen in zien we de vallei van de Adige ver onder ons liggen. Een schitterend uitzicht.

We passeren Tesimo en even later draaien we links af, de hoofdweg naar de Palade op. Vanaf hier is nog 12 kilometer klimmen naar de pas. Geen steile stukken meer, het gaat braaf constant met 6 tot 8% omhoog. Bolzano verdwijnt steeds verder in de diepte. Op een gegeven moment buigt de weg naar rechts en verdwijnen de uitzichten. Bij het hotel op de top maken we een korte stop waarna we de redelijk tamme afdaling aanvangen. In het dorp Fondo slaan we links af, dalen nog wat, waarna de weg weer begin te stijgen naar de Passo della Mendola / Mendelpaß. Vlak na een dorpje lunchen we aan een picknicktafel. We hebben een wijds uitzicht op de Brentagroep en het dal dat naar de Tonalepas voert. Als de melkbroodjes op zijn komen we al snel bij de grote weg over de Mendolapas, die van deze kant weinig voorstelt.

Op de kaart hebben we een mooi weggetje ontdekt dat vanaf de Medolapas naar het uitzichtspunt op de Monte Pènegal voert. Door een naaldbos slingert de smalle weg steil tegen de berg op die bijna 400 meter boven de pas uittorent. Vele haarspeldbochten later ariveren we bij de zendmasten op de berg. Een niet al te stevig uitziende houten trap beklimmen we de uitkijktoren. Het dal van de Adige ligt aan onze voeten, in de verte rijzen de massieven van de Dolomieten op. We kijken neer op het Lago di Caldaro en herkennen het pasje van gistermiddag. Naar de andere kant kunnen we een laatste blik op de bergen van de Ortler werpen. In het noorden tenslotte, op de grens met Oostenrijk, liggen de Stubaier en Ötztaler Alpen. Na een kopje chocolademelk gedronken te hebben, dalen we terug af naar de Mendolapas. Vanaf hier gaat het vlak langs de rotswand steil naar beneden, de vallei van de Adige in. Af en toe is de weg in de rotsen uitgehakt. Het uitzicht is fenomenaal.

Dag 13: Bolzano - Canazei (57 km)

We verlaten de camping en storten ons in Bolzano. Na 7 kilometer laten we de stad achter ons. We willen het Eggental in naar de Costalungapas, maar om daar te komen moeten we door een tunnel van 2 kilometer lang. Helaas rest ons niets anders dan het donkere en stinkende gat met zijn voorbijrazende auto’s. In de tunnel klimt het behoorlijk, zodat we ook nog eens langzaam vorderen. Een klein kwartiertje later is de ellende voorbij en fietsen we het licht weer in. Na de tunnel volgt de bijzonder mooie kloof van de Ega. Helaas wordt het plezeier volledig vergald door het drukke verkeer. Op de smalle weg met af en toe overhangende rotsen veroorzaken we regelmatig files. Na enkele kilometer wordt de kloof wat wijder.

Dag 14: Canazei (64 km)

Ondanks het slechte weerbericht schijnt bij het opstaan volop de zon. Snel werken we ons ontbijt naar binnen, vullen de bidons met water en vertrekken we voor het rondje om de Sellagroep. Mocht het gaan regenen, dan kunnen we maar beter al zoveel mogelijk gefietst hebben! De Sellaronde voert over een viertal Dolomietenpassen om het machtige Sellamassief heen. We doen het rondje rechtsom, zodat als eerste de Sellapas wacht. Het eerste gedeelte van de klim valt samen met de klim naar de Pordoi. Dit gedeelte is het erg druk met auto’s, zodat we helaas weer veel uitlaatdampen te verwerken krijgen. Met 6 à 7% is het gelukkig niet al te steil. Na vijf kilometer slaan we linksaf richting de Sellapas. Langs de loodrecht oprijzende wanden van het massief kruipen we naar de pas. Hoog boven ons hangen bergbeklimmers als mieren tegen de rotsen geplakt. Het uitzicht op de drie toppen van het Sasso Lungo massief is imponerend.

Na een korte pauze op de top dalen we een kilometer of 6 af, waarna we rechtsaf slaan naar de Passo di Gardena. Vanaf deze kant stelt de Gardena niet veel voor: 2 kilometer klimmen, 2 kilometer vlak en dan nog eens 2 kilometer iets minder steil klimmen en dat is het dan. Het landschap ziet er heel wat ruiger uit. Overal om ons heen bevinden zich grillige rotsmassieven. Even na de top zien we een picknickbankje wat er erg geschikt uitziet voor de lunch. Inmiddels begint het steeds meer bewolkt te raken, maar af en toe schijnt ook nog de zon. We genieten van het uitzicht en van het stokbrood met bressot. Flink wat haarspeldbochten later arriveren we in Corvara, waar de klim naar de Campolongopas begint. Ook deze is niet heel moeilijk zodat we lekker kunnen doorfietsen. Achter ons verrijst de imposante Sassongher. Tijdens het tweede, wat minder steile deel van de klim, liggen de rotswanden wat meer uit het zicht. Aan de weg gezien heeft het hier even geleden behoorlijk geregend. Nu is het gelukkig weer droog. Boven gekomen drinken we een cola waarna we aan de afdaling beginnen. Het laatste gedeelte naar Arraba is erg steil.

De vierde klim van de dag is de beroemde Passo Pordoi. De 33 genummerde bochten zijn een begrip in wielerkringen. Onderin de klim maken we een praatje met een man uit Beieren, die een tijdje met ons opfietst. Het Zuid-Duitse dialect is nauwelijks te verstaan. Inmiddels lijkt de beloofde regen dan toch te komen. Een paar bochten hoger zetten we de fietsen aan de kant om de regenjacks aan te trekken. Even lijkt het weer wat droger te worden, maar zo’n 5 kilometer voor de top begint het toch echt door te regenen. Ook door de mist heen zien de series haarspeldbochten achter ons er spectaculair uit. Gelukkig wordt het vlak voor de top weer droog, zodat we niet in de koude regen hoeven af te dalen.

Dag 15: Canazei (25 km)

Al om 7 uur piept de wekker ons wakker. Vandaag willen we de Piz Boè beklimmen, het hoogste punt van het Sellamassief. Op de fiets beklimmen we weer de Pordoi (2242 m), nu van de westelijke kant. Omdat we een uur vroeger zijn dan gisteren valt het met het verkeer erg mee. Boven de boomgrens is het uitzicht naar het zuiden erg mooi: tussen de Sasso Lungo en de Sellatorens ligt het witte hotel van de Sellapas. In de haarspeldbochten vlak voor de top spotten we een bergmarmot. We parkeren de fietsen onder een afdak en langs een monument voor Fausto Coppi lopen we de bergweide in, op naar het hart van het Sellamassief.

Dag 16: Canazei - Misurina (83 km)

Bij het opstaan is het behoorlijk koud. Na het ontbijt breken we de tent af en laden we de fietsen op. Bij de rotonde slaan we dit keer rechtsaf, in de richting van de Fedaiapas. Vanaf deze kant is de Fedaia een heerlijke pas voor het begin van de dag. Door het groene dal van de Avisio met aan beide zijden steil oprijzende bergwanden stijgt de weg beheerst. Bij de haarspeldbochten aangekomen begint de klim het dal uit. Bovenin de pas liggen een aantal korte tunneltjes. Als we uit het duister van de laatste wat langere tunnel weer het licht in fietsen zijn we zo goed als boven. Achter het grote gletsjermeer verrijst de met ijs bedekte hoogste berg van de Dolomieten, de Marmolada.

Langs het meer op de pas is het een paar kilometer vlak. Dan duikt de weg de diepte in. Een waarschuwingsbord meldt 15%! Na het bochtige eerste gedeelte volgen enkele mooi rechte stukken die even steil zijn. Als je ergens richting de 100 zou kunnen gaan is het hier wel! Over het minder steile tweede gedeelte van de afdaling laten we ons rustig richting Caprille rollen. Bij de brug over de rivier hebben we een mooi uitzicht op de loodrechte wand van de Monte Civetta. We slaan wat boodschappen in en gaan op weg naar Selva di Cadore. Tenminste, dat denken we. Helaas blijkt dat de weg verspert is doordat er wat rotsen naar beneden zijn gekomen. We worden dus gedwongen ons routeplan te wijzigen. In plaats van de Passo Giau wordt het nu de Falzarego.

Na een lekkere afdaling rollen we Cortina d’Ampezzo binnen. Dit is het drukste en meest toeristische stadje van de Dolomieten. In het centrum worden we overvallen door een enorme bui. We schuilen onder de gevel van een winkel. Na een tweede spoelbui besluiten we toch nog de volgende pas te pakken, de Passo Tre Croci. Vooral in het begin bevat deze enkele zeer steile stroken. Na wat open stukken verdwijnt de weg het bos in. Op een iets gemakkelijker stuk kunnen we even op adem komen. Dan gaat het een kleine kilometer weer steil omhoog, waarna het nog een kilometer of drie naar de top is. Boven op de pas staan bij een kapelletje drie kuizen ter nagedachtenis van een moeder en haar twee kinderen bevroren werd gevonden. In de afdaling fietsen we door wolkenflarden heen en begint het weer te regenen. We hebben het gevoel in een afgelegen niemandsland te zijn.

Dag 17: Misurina (0 km)

In de nacht regent het uren achter elkaar. Vanwege het slechte weer en de zware dag van gister besluiten we de rustdag met een dag te vervroegen. Na het late ontbijt fietsen we langs het meer naar de supermarkt in Misurina. Bij het barretje voor de winkel drinken we een lekkere bak koffie en worden we eindelijk weer eens warm. Een van de aangrenzende souvenirswinkeltje verkoopt een grote hoeveelheid Musselini en nazi prullen. Terug op de camping doen we het rustig aan. Om een uur of drie worden we door de regen de tent ingejaagd.

Dag 18: Misurina (16 km)

Als we opstaan is de tent bedenkt met een dun laagje ijs! In de heldere nacht is het hard afgekoeld. De camping ligt ook nog eens op 1750 meter hoogte. Boven het meer hangt een dunne laag mist, een prachtig gezicht. Aan de overkant verrijzen besneeuwde bergen. Vandaag wacht de brute klim naar de Rifugio Auronzo, vanwaar we om de beroemde Tre Cime di Lavaredo willen lopen.

Dag 19: Misurina - Pescul (61 km)

Als het om elf uur droog geworden is fietsen we het campingterrein af. Het begint vandaag met een lekkere afdaling. Bij Carbonin slaan we links af. Hierna stijgt de weg rustig naar de Passo Cimabanche. Tegen lunchtijd arriveren we weer in de chaos van Cortina d’Ampezzo.

We slaan de weg naar de Passo Giau in. De eerste kilometers klimmen we recht boven Cortina uit, wat een prachtig panorama oplevert. We schuilen even voor een klein buitje. Bij Pocol zou een mooie uitkijktoren staan en een gedenkteken voor gesneuvelden in de Eerste Wereldoorlog. We verlaten even de grote weg, maar vinden niets bijzonders. De doorgaande weg klimt verder naar de Falzaregopas, wij slaan linksaf naar de Passo Giau. Het eerste gedeelte na de afslag is redelijk vlak met af en toe een stukje dalen. Hier begint het serieuzer te regenen. Met de regenjacks aan vervolgen we onze weg. De klim naar de Giau is behoorlijk onregelmatig. Af en toe zitten er zeer steile stukken in. Langzaam wordt het droog en breekt de bewolking. Om ons heen verschijnen indrukwekkende rotswanden met hier en daar plukjes sneeuw. Als we de top naderen betrekt de lucht weer. De laatste meters leggen we al sprintend in de eerste regendruppels af. In het hotel op de top wachten met een warme chocolademelk met heel veel slagroom de bui af.

Beneden in Selva di Cadore is het een stuk warmer. We doen boodschappen en vinden gelukkig een bank waar we geld pinnen. Met de voorraden aangevuld gaan we op weg naar de camping. Vanuit Selva gaat het meteen weer behoorlijk steil omhoog. We zijn begonnen aan de klim naar de Forcella Staulanza. Het steile gedeelte gaat na een kilometer over in een lang stuk vals-plat. Bij Pescul wordt het weer steiler, maar dan zijn we al snel bij de camping.

Dag 20: Pescul - Imer (78 km)

In de nacht daalt de temperatuur weer flink. Als we ’s ochtend opstaan, blijkt het weerbericht voor vandaag te kloppen: geen wolkje aan de lucht! We ontbijten, breken de tent af en vervolgen de klim naar de Staulanza. We fietsen recht op de imposante tweelingtop van de Monte Pelmo af. Als de weg naar rechts afbuigt is het niet ver meer naar de pashoogte. Het is niet heel steil en de blauwe lucht is een verademing.

Door de Valle di Zoldo dalen we af naar Dont. In dit kleine dorpje begint de volgende col, de Passo Duran. De eerste halve kilometer het dorp uit is zeer steil: 12%. Daarna wordt het gellukkig wat minder steil. Inmiddels is het weer eens lekker warm geworden. Ongeveer halverwege telt de klim twee kleine plateautjes. Hier liggen ook twee dorpjes. In een ervan kopen we wat eten voor de lunch. Om de top van de Monte Moiazza spelen wat wolken. Na het oversteken van een riviertje buigt de weg scherp naar links, het bos in. De finale van de klim is begonnen. Het stijgingspercentage ligt gemiddeld net onder de 10, maar regelmatig zitten er steilere stukjes tussen. Vier kilometer verder staan we op de top.

Beneden in Agordo eten we op een bankje in de stralende zon ons brood op. Heerlijk! Na een half uurtje roept onze fietsersplicht en gaan we op weg naar de volgende pas, de Forcella Aurine. Deze is een stuk minder steil dan de Duran, maar het hoogteverschil is niet veel kleiner. Afwisselend door bos en open veld fietsen we redelijk relaxed omhoog. Na het dorp Frassené volgt een vlak stuk van ongeveer een kilometer, waarna de weg weer langzaam begint te stijgen. Een viertal haarspeldbochten brengen ons tenslotte bij de pas. Het duurt even voordat de afdaling echt begint. Pas als er wat dorpjes verschijnen gaat het flink naar beneden. In een van de dorpjes oefenen trommelaars al voor de een processie later op de middag. De afdaling is maar kort. Met wat goede wil kan hij zelfs beschouwd worden als een dipje in klim naar de Passo Cereda, de volgende klim. Even wordt het dalen onderbroken door een vennijnig klimmetje. Als we Veneto verlaten en Trentino weer binnenkomen, begint de klim naar de Ceredo echt. Het eerste stuk door het bos is het steilst. Daarna verdwijnen de bochten en stijgt het wat beheerster naar de pas.

Dag 21: Imer - Levico Terme (98 km)

De volgende ochtend is het mooie weer helemaal verdwenen. Als ontbijt krijgen we de Passo di Gobbera, een vrij eenvoudig pasje van een dikke vier kilometer. Al snel begint het te regenen waarna het niet meer ophoudt. We trekken al onze regenkleding aan en fietsen door de regen verder omhoog. Met een achttal haarspeldbochten klimt de pasweg het dal uit. Dit levert mooie panorama’s op. Na de bochten volt een stuk door het bos. Als we bij het kleine dorpje Gobbera op de top komen is het zo goed als droog. In de afdaling die volgt regent het hard. Beneden in Canal San Bovo schuilen we onder het zeil van een restaurant. Een stuk chocola zorgt voor nieuwe energie. Even verder steken we de grote brug over de rivier de Vanoi over.

Al snel begint de weg te stijgen naar de volgende pas, de Passo del Brocon. Na een paar kilometer klimmen wordt het droog. Optimistisch trekken we de regenjacks uit. Het grootste deel van de klim voert door het bos, slechts af en toe verschijnen open plekken. Met een groot aantal haarspeldbochten klimmen we het dal uit. Verderop worden we gedwongen de regenjassen weer aan te trekken. Het is niet steil. Grote stukken zijn tussen de 5 en 6%, af en toe komt er een procentje bij. Steeds als we even wat uitzicht hebben zien in de dalen om ons heen wolkenflarden hangen. Op de pas drinken we koffie in het hotel. Als we het binnen zat zijn, gaan we naar buiten waar we onder het afdak wachten tot het droog wordt. Om 4 uur besluiten we het erop te wagen en fietsen we verder. Na vier kilometer vlak begint de afdaling. Na een dipje bij Castello Tesino storten we ons in het Val Sugana. Het laatste gedeelte voert door een smalle kloof waarbij de weg af en toe in de rotsen uitgehakt is.

Dag 22: Levico Terme - Bertigo (48 km)

In de vroege ochtend valt er nog een buitje, maar bij het opstaan ziet het er niet verkeerd uit. Natte kledingstukken drogen we zoveel mogelijk op de waslijn van de buren. Na het ontbijt gaan we op zoek naar de voet van de Passo di Vezzena. In Caldonazzo nemen we eerst de verkeerde afslag, maar een kleine cross-country brengt ons weer op de juiste weg. De Vezzena is een schitterende pas. De weg is af en toe zeer smal, het uitzicht is geweldig en hij is lekker steil. Meteen vanaf het begin gaat het fors omhoog. Na ongeveer een kilometer slaan we rechtsaf. Niet lang hierna verlaten we het bos en krijgen we het prachtige uitzicht op het Lago di Caldonazzo voorgeschoteld.

Dag 23: Bertigo - Oriago (108 km)

Na de broodjes salami als ontbijt vertrekken we voor de laatste fietsetappe. Al na een kilometer duiken we het bos in waarna we langzaam aan de afdaling van de hoogvlakte beginnen. Een laatste klimmetje doet ons nog een keer naar de kleine versnelling grijpen. Dan dalen af naar Conco, waar we het bankje bezoeken waarop ik vijf jaar geleden mijn eerste fietsvakantienacht geslapen heb.

Dag 24: Oriago (0 km)

Op de camping kopen we voor 12 euro een retourtje naar Venetië en een dagkaart voor de waterbussen in de stad, de vaporetti. In een volgepropte bus rijden we even later over de grote dam naar de lagunestad. Bij het busstation stappen we over op een vaporetto, die ons een eind de stad in brengt. Even later dwalen we door de smalle straatjes langs een wirwar van kanalen.