Vol goede moed trekken we dus om een uur of 6 de Dolomieten in, op weg naar de camping. Meteen gaat de weg behoorlijk steil omhoog. We moeten zo’n 800 hoogtemeters overwinnen naar de Passo Stretto. De eerste ‘tornanti’ (haarspeldbochten) dienen zich aan. De snelheid ligt onder de 10km/u en omdat we hem er ook nog regelmatig ‘uitgooien’ vlot het niet heel erg. Het schiet veel minder op dan we dachten. Langzaam ontstijgen we de delta van de Po en er ontvouwt zich een prachtig panorama voor onze ogen. Maar de tijd tikt door en als we in Conco, op 830m, zijn aangekomen is het donker en hebben we honger. Dus vragen we bij een aantal huizen of we de ten in de tuin mogen zetten, maar we zien er blijkbaar nogal gevaarlijk uit. Tenslotte strijken we maar neer bij een bankje aan de kant van de weg. Nadat we gegeten hebben leggen we ons ieder op ons eigen bankje neer.

Dag 2: Conco - Bertigo

Met ietwat stijve ledematen staan we de volgende ochtend op van onze bankjes. Het is heerlijk weer. Op wat eigenlijk onze rustdag is,laden we de boel weer op de fiets en klimmen de laatste 14 kimometers naar de camping. Het is iets minder steil dan gisteren en het fietstochtje is een heerlijk begin van de dag. Onderweg maken we een praatje met een aantal Italianen die ook al vroeg op de fiets zitten. Tussen de middag nodigt een geïnteresseerd en ontzettend gastvrij Italiaans echtpaar ons uit voor de maaltijd. We worden getrakteerd op een rijke spaghetti-maaltijd met wijn, druiven, tomaat, zalm en likeur. We laten het ons allemaal goed smaken. Met behulp van een boekje Nederlands-Italiaans houden we een gebrekkige conversatie op gang.

Dag 3: Bertigo - Giuseppe al Lago (Dolomieten)

Als we nog maar net op weg zijn komen we aan de voet van de Passo di Vezzena. Omdat we al op 1000 meter zitten en de klim zo’n 20 km lang is, kunnen we er een lekker tempo inhouden. Eerst dalen we naar de bodem van het dal, waar een drooggevallen riviertje ligt, vervolgens klimmen we naar de pashoogte. Links en rechts verrijzen hoge beboste dalwanden. Een heerlijke klim. Bovengekomen wacht ons een afdaling naar 500m. Via een B-weggetje dat kilometers lang steiler dan 10% is, dalen we voorzichtig af. Tijdens de afdaling hebben we fantastische uitzichten op het Lago di Caldonazzo beneden en op de besneeuwde toppen van het Brenta-massief in de verte.

Dag 4: Giuseppe al Lago - Trafoi (Val Venosta / Stelvio)

We vervolgen onze zwerftocht door de wijnstreek van Zuid Tirol. De golvende weg voert ons langs Bolzano in de richting van Merano We bevinden ons nog steeds op een soort plateau ten westen van de Adige. Als we denken dat we Merano ‘onder schot’ hebben, doemt er opeens een flinke verhoging in het landschap op: de klim naar Prissiano. We moeten 300 meter omhoog over niet al te veel kilometers. Dat kost tijd. Het is erg steil en bovendien is het erg heet. In combinatie met de lage snelheid en de grote inspanning wordt het al snel een enorme bakoven. Maar we komen (natuurlijk) boven en een mooi uitzicht op Merano en het Adige-dal is onze beloning. Vanaf ons hoge standpunt kunnen we goed zien dat de bodem van het dal is opgevuld met sediment van de rivier. Het contrast tussen de berghelling aan de overkant en de volkomen vlakke gecultiveerde dalbodem is groot.

Dag 5: Trafoi - Susch (Stelvio / Ofen)

Netjes op tijd zitten we op de fiets voor de rest van de klim naar de Stelviopas of het Stilfserjoch op z'n Duits. De Stelvio is na de Bonette en de Iseran de hoogste col van de Alpen. Gaandeweg krijgen we een beter zicht op de pieken van het Ortler-gebergte. Hoogste punt is de Ortler zelf: 3905m. De haarspeldbochten volgen elkaar steeds sneller op. Op zo'n 9 kilometer voor de top pauzeren we even bij een hotel. De 25 haarspelden tot de pas die nog voor ons liggen zijn bijna in z'n geheel te overzien. Het hoogste punt is in zicht. We frissen ons op in een bergstroompje dat richting dal gaat. Het is druk op de berg. Een veelheid aan motorrijders wil de Stelvio aan zijn collectie toevoegen. Sommigen toeren, anderen scheuren naar boven. Dan, bij tornante no. 1, verschijnen er plakken sneeuw naast de weg. Hier moeten we natuurlijk even in spelen. Het is 15 augustus en 20km verderop een hele dikke 30°C. Op de pas is het druk. Erg druk. Te druk. Het is hier toeristischer dan in de efteling. We lopen even rond, kopen wat, en genieten van het uitzicht. Achter ons de Ortler cs, voor ons de afdaling. Op enkele honderden meters afstand wordt geskied.

Na nog even op de pas rondgekeken te hebben, verlaten we de pas en slaan we de richting van Davos in. De afdaling naar het kuuroord is de lekkerste van allemaal. Af en toe bij een haarspeldbocht flink in de remmen, voor de rest lekker laten gaan. Vanaf Davos gaat het overwegend dalend verder. We schieten dan ook lekker op. Het volgende doel is Landquart, zo’n 50km verderop. Landquart ligt aan de Rijn. We krijgen hem nog niet in zicht, maar dat zal niet lang meer duren. Vlak voor de grens met Liechtenstein ligt nog een leuk bergje van 713m (200 hoogtemeters). Zo aan het eind van de dag voel je die toch best wel. Maar ik voel me lekker en val het pasje, de Luziensteig, net zo aan als de Grebbeberg op een mooie zomerdag. Deze is toch wel iets langer en al snel verval ik weer in het inmiddels bekende ritme dat hoort bij 28x28 en 9km/u.

Dag 7: Eschen - Stühlingen (Bodensee / Rheinfall Schaffhausen)

De volgende ochtend is het nog steeds zeer vochtig. Het regent zelfs lichtjes. Gelukkig wordt het al vrij snel droog. De eerste pakweg 40-50km fietsen we over een fietspad langs de Rijn. Al na een paar kilometer laten we Liechtenstein achter ons en begint het bliksembezoek aan Oostenrijk. De heuvels in de buurt liggen gedeeltelijk in de wolken. Een mooi plaatje. Weer eens op het vlakke rijden is bijna een aparte ervaring. Dit is de eerste dag dat het echt vlak is. Bij Lustenau steken we de Rijn over en komen we weer in Zwitserland. Na enkele kilometers krijgen we het Bodenmeer in zicht. Aan de overkant van dit op 1 na grootste Alpenmeer zien we de grote oosterbuur van Nederland liggen. De volgende uren wijkt het Bodenmeer niet van onze zijde. Bij Konsanz/Kreuzlingen valt het uiteen in een aantal ‘uitlopers’. Bij Eschenz is het echt afgelopen en komt de Rijn weer uit het meer tevoorschijn. Het is nog zo’n 20km naar Schaffhausen, waar we zo ongeveer een camping willen pakken. Het terrein wordt minder vlak.

Dag 8: Stühlingen - Hochstetten (Zwarte Woud)

Vandaag doen we Duitsland. Het zuidelijke deel van het Zwarte Woud is ons ‘jachtterrein’. Het eerste doel van de dag is de Schluchsee. Om daar te komen moet er eerst redelijk geklommen worden. De 160km van gisteren zijn nog enigszins voelbaar in de benen. Verder is het vandaag erg warm. We besluiten er vandaag een rustiger dagje van te maken. Als we op een wat rustiger wegje terecht komen doen de boslucht, het zonnetje en het golvende terrein me in de verte denken aan de Veluwe. Alleen golft dit net iets meer. De Schluchsee is een schitteren gelegen meer midden in de bossen. Als we een colletje gepaseerd zijn, zien we op de kaart dat ons nog een klimmetje van een kilometer of 10 wacht, waarna er vandaag niet meer geklommen zal hoeven worden. In Utzenfeld slaan we rechts af naar de Wiedener Eck. De weg begint beheerst te stijgen. Voor de verandering begin ik redelijk behoudend aan de klim. De mooi geasfalteerde weg voert door een gemengd bos. Na enige tijd vind ik een heerlijk ritme. Het klimmen gaat weer goed vandaag! Hogerop fietsen we door uitgestrekte weiden en krijgen we een mooie terugblik op het zich in de zomerzon koesterende golvende landschap van het Zwarte Woud.

Dag 9: Hochstetten (rustdag)

Na een week intensief fietsen hebben we wel een rustdag verdiend. In Breisach-am-Rhein bezoeken we na een rondje sight-seeing een Evangelische Kirche. De rest van de dag wordt al luierend doorgebracht. De al dagen kreunende ketting wordt eindelijk gesmeerd. Een Engels echtpaar op een tandem verblijdt ons met 2 blikken bier, die er goed ingaan met dit warme weer. Deze zondag moeten we ons eigen potje koken. Het wordt een iets minder uitbundig middagmaal dan een week geleden. Zabel wint de HEW-Classic in Hamburg, Dekker wordt derde en doet goede zaken voor de wereldbeker.

Dag 10: Hochstetten - Harskirchen (Rijndal / Elzas)

Nadat we door het oversteken van de Rijn Frankrijk zijn binnengegaan, richten we onze blik noordwaarts. De komende 70km zullen we bijna recht naar het noorden fietsen over volkomen vlakke wegen. De Vogezen links van ons, het Zwarte Woud ten oosten van ons. Spijt dat we de Vogezen links laten liggen hebben we niet: ze zitten dik in de wolken. Met de wind in de rug komen we al snel in de buurt van Straatsburg. Hier buigen we af naar het westen, verder Frankrijk in. Via een wat rustiger weggetje gaan we richting Saverne. Het vlakke Rijndal wordt verlaten en het landschap krijgt een golvend karakter. Om ons heen is de lucht niet vrij van buien. We worden er door één geschampt, maar we mogen ons zeker niet ongelukkig noemen vandaag. Na Saverne maken de alom aanwezige akkerbouwvelden tijdelijk plaats voor het bos van de Vogezen, die hier weinig voorstellen

Dag 11: Harskirchen - Mondorf-les-Bains (Lotharingen)

Bij het ontwaken hangt er een dunne mistlaag over het spiegelgladde water van ons meertje. Door de bomen heen zorgt de net opgekomen zon voor een schitterend effect. Vandaag gaat het ongeveer parallel aan de Frans-Duitse grens in de richting van Luxemburg.

Dag 12: Mondorf-les-Bains - Troisvierges (Luxemburg)

Het doel voor deze dag is een camping ergens in Noord-Luxemburg of eentje net over de grens met België. Omdat we geen zin hebben in een grote stad besluiten we helemaal om Luxemburg-stad heen te rijden. Hier geen -heims of -kirchen, maar weinig anders dan -ange. Langzaam komen we in de Ardennen terecht. Niet de Ardennen van de steile klimmetjes langs de Maas en haar zijriviertjes, maar van de golvende, hooggelegen Ardennen. Na het stadje Wiltz krijgen we een lekker klimmetje van een aantal kilometer. We fietsen nu ongeveer over het ‘dak van Luxemburg’, zo rond de 500m. Weidse uitzichten zijn ons deel. In het westen zien we bossen. Dat moet België zijn, zien we op de kaart. Inmiddels hebben we Luxemburg ook bijna in de lengte doorkruist. Het is alweer aan het einde van de dag en we hebben onze camping-voelhorens weer uitgezet. Nog net voor de Belgische grens, in Troisvierges, blijkt een camping te zijn. Terstond besluiten we die te pakken. Voor het eerst gaat het gesprek op de camping in onberispelijk Nederlands.

Dag 13: Troisvierges - Wijlre (Belgische Ardennen)

Meteen na het verlaten van Troisvierges krijgen we een klimmetje voorgeschoteld. Een goede gelegenheid om warm te rijden. Na 5km verlaten we Luxemburg en fietsen we België in. Door afwisselend bos en akkerbouwgebied doorkruisen we het Belgische landschap. Na St Vith komen we op een iets minder belangrijke weg. De kwaliteit van het wegdek laat veel te wensen over. Dit stuk is gewoon slecht. Gelukkig bleek het later niet representatief voor het hele Belgische wegen- en fietspadennet. We bleven de bordjes ‘Strassenschade’ regelmatig verschijnen.

Dag 14: Wijlre - Veenendaal (Nederland)

Vandaag zal de langste etappe worden. We willen vanuit Zuid-Limburg in een dag naar huis fietsen. Overwegend dalend gaan we op weg naar Geleen. Alleen bij Valkenburg moet er nog even geklommen worden. Het terrein wordt steeds vlakker. In een hoog tempo doorkruisen we het Limburgse landschap. Tussen de middag hebben we ‘de poot’ achter ons gelaten en zijn we in Nederweert, 30km ten zuidoosten van Eindhoven. Lange, vlakke, kaarsrechte wegen liggen voor ons. Ter hoogte van Deurne rijden we van de kaart af. We hebben geen kaart meer van het laatste gedeelte en moeten dus verder op het instinct rijden. In een boekhandel bekijken we even een kaart en printen we een route in ons hoofd: Deurne-Gemert-Uden-Oss, daarna de rivieren. Tussen Gemert en Oss bestaat het fietspad uit straattegels. Dat hebben we de laatste 1400km niet meer meegemaakt. Beetje jammer.