Voorbij La Léchère slaan we linksaf naar de Col de la Madeleine: in 26 km klimmen wordt bijna 1600 hoogteverschil overbrugd. De eerste bochtjes zijn vrij steil. Met gister nog in de benen besluit ik rustig omhoog te fietsen. De eerste kilometers ben ik bezig een gat op Ricardo te dichten, die 100 meter voor me rijdt. Samen fietsen we vervolgens verder omhoog, mopperend op de regen die nu onafgebroken op ons neervalt. Intussen worden we ingehaald door Maarten. Hij vermaakt zich prima met dit weer en rijdt na een kort praatje van ons weg.

Drie kilometer veder wordt de weg vlakker. Af en toe gaat het zelfs licht naar beneden. Voorbij Cellier staat Onno met het Cycletours-busje. Hij heeft een hut geconfisqueerd, waarin we ons warmen aan hete thee. Na een aantal kopjes besluit ik maar verder te gaan. Andere groepsleden houden het hier al voor gezien. Het steilste gedeelte van de klim volgt vrijwel direct na de rustpauze, niet ideaal. Als het wat vlakker wordt, gaat de regen over in natte sneeuw! Dit is gekkenwerk, denk ik. Omkeren en de rit in de bus van Cycletours uitrijden? Het speelt door mij hoofd, maar ik bedenk me dat ik altijd nog op de top kan wachten tot de bus voorbij komt. Intussen wordt ik bijgehaald door Fre. Even voor de top wordt het dan eindelijk droog. Ondanks de kou geniet ik nu van de beklimming door het besneeuwde landschap.

Op de top zitten Meindert en Maarten zich op te warmen in het restaurant. Omdat het nu droog is kiezen Fre en ik ervoor om na een paar foto’s meteen aan de afdaling te beginnen. Door de sneeuwprut dalen we voorzichtig af. Volkomen verkleumd arriveren we 20 km verder in La Chambre, waar Gea en Matthijs staan met de lunch. Met een warme kop soep in de handen neem ik rillend plaats op de voorbank van het busje. Langzaam druppelen de andere leden van de groep binnen, allemaal even koud. Eigenlijk staat de Glandon nog op het programma, maar de meeste besluiten het hier voor gezien te houden. Er wordt besloten een taxi te regelen, om iedereen naar het hotel in Oz te brengen. Ongeveer 5 dappere mannen leggen de hele afstand per fiets af. Aangekomen bij het stuwmeer van Allemont wacht ze een onaangename verrassing: om het hotel te bereiken moet nog zo’n 600 meter geklommen worden. Hulde aan de bikkels die deze helletocht hebben volbracht!

Dag 4: Oz-Station v.v.
> Hoogteprofiel

Vanaf vandaag is het opladen voor de Marmotte. In het programma zijn hiervoor twee rustdagen opgenomen. De dag begint met uitslapen. Na het ontbijt kom ik de ochtend door met een boek en nog wat op bed te liggen. Het weer is eindelijk omgeslagen. Het is warmer en de zon schijnt volop. Na de lunch stap ik op de fiets om Alpe d’Huez alvast te verkennen. Voorbij het felblauwe stuwmeer van Allemont sla ik linksaf, de klim naar Villard-Reculas in. Uiteindelijk zal deze weg me tot iets onder Alpe d’Huez brengen. Heerlijk is het om weer eens in de zon te fietsen! Tot Villard-Reculas is de weg breed en vooral in het begin stijgt het af en toe behoorlijk.

Op een gegeven moment zie ik diep beneden mij Bourg-d’Oisans liggen, waar de ‘echte’ klim naar de Alpe begint. Na de smalle straatjes van Villard, is het gedaan met de brede weg. Over een smal wegje langs de rotsen gaat het verder. Het uitzicht op het dal van de Romanche en de met sneeuw bedekte pieken van La Meije is schitterend! In Huez is het gedaan met de rust. Ik stuit op de grote weg naar Alpe d’Huez. Nog 5 van de 21 bochten scheiden me van het ski-oord / wielerparadijs. Op de berg is het druk met fietsers. Iedereen is aan het trainen en verkennen voor de Marmotte. Ook in Alpe d’Huez is het een drukte van jewelste. Ik verlaat het dorp aan de achterkant en klim verder naar de Col de Poutran.

Meteen is het weer heerlijk rustig. Voorbij de col, die ik ongemerkt passeer, kom ik langs het skilift-station naar Oz-Station. In de diepte kan ik onze chalets zien liggen. Na een klein afdalinkje klimt de weg verder naar het Lac Besson, dat op 2090 meter ligt. Bij dit idyllische meertje neem ik een korte pauze. Helaas maakt een dikke touringcar met 10 auto’s erachter een snelle afdaling naar Bourg d’Oisans onmogelijk. Terug richting Oz gaat het gas erop, want het is al behoorlijk laat. De stuwdam wordt in rap tempo beklommen, dan volgt de brug waarna de klim naar Oz-Station begint. De benen voelen goed en ik besluit er vol tegenaan te gaan. Na een aantal steile stukken vlakt het wat af en kom ik in een lekker ritme. Na 40 minuten ben ik boven, net op tijd voor het eten. Lekker gefietst vandaag! Generale repetitie geslaagd...

Dag 6: Oz-Station - Alpe d'Huez: LA MARMOTTE
> Hoogteprofiel

Kwart voor 5 gaat de wekker. Buiten is het nog donker. Le Jour J is daar. Na het ontbijt dalen we met de groep het dal in. De resterende 12 vlakke kilometers naar de start in Bourg d’Oisans worden rustig afgelegd. In het dorp is het even zoeken naar het juiste startvak. 20 minuten voor 7 staan we op onze plek en is het wachten tot de start. Het is een mooi gezicht, een hele straat vol wielrenners. Even na zevenen schuifelen we langzaam naar voren. Een orkest van klikkende pedalen. Om 7:10 passeer ik de startmat. Meteen schiet het tempo er goed in. Voor ik er erg in heb zijn we al bij de afslag naar de Glandon. Al snel hebben we de eerste hoogtemeters te pakken. Langs het stuwmeer is het even vlak, de spreekwoordelijke stilte voor de storm.

Op het steile eerste deel van de klim zit ik nog wat onwennig. Rijen dik kruipt de grote groep over de weg, snelheid rond de 10 km/uur. Ik rijd aardig door, maar op reserve. Sommigen hijgen nu al of de finish een kilometer verder ligt. Bij Rivier d’Allemont vlakt het af. Ik trek door en haal hier Maarten en Jack in. Zij hebben de hele week voor me gereden, dus ik verwacht ze later wel weer voorbij te zien komen. Ik eet de eerste banaan en energiereep. Eten op de momenten dat het kan, heb ik mezelf voorgenomen. De haarspeldjes naar beneden (bij de instorting) worden beheerst genomen. Meteen terug naar de kleinste versnelling, 30x27, voor het steilste gedeelte van de klim, een kilometer aan 11%. Als het tweede stuwmeer in zicht komt, zit het ergste erop. Na wat bochten omhoog wordt het bijna vlak en er volgt zelfs een behoorlijke afdaling. Weer flink gas geven. In de verte is de col al te zien, nog 3 km volgens een bord aan de kant. Ik besluit redelijk vol gas te geven, in de afdaling kan ik wel weer uitrusten, is de gedachte. Snelheid zo rond de 11-12 per uur. Op de col fiets ik meteen door. Jackje niet nodig, besluit ik, en water heb ik ook nog. Passage op de top na 1:55. Hè, ik zit op het schema voor goud, bedenk ik me! Ik hecht er weinig waarde aan: de Alp is nog ver. Maar dat het lekker gaat is zeker!

In de afdaling haal ik heel wat mensen in zonder dat het gevaarlijk wordt (in mijn ogen dan). Vooraf gingen de ergste verhalen rond over deze afdaling, die zeer gevaarlijk zou zijn. Het valt me erg mee. Misschien het goede weer? Of komt het door de mensen van de organisatie, die bij elke beetje linke bocht tot kalmte manen? In Ste Etienne de Cuines liggen een paar irritante drempels, zeker met 50 km/uur geen pretje. In het dal meteen weer eten. Het ellendige stuk naar de voet van de Télégraphe is begonnen. Ik zit in een groepje van een man of 6, veel te klein natuurlijk. In de verte rijdt een grote groep weg, helaas. We pikken wat eenlingen op, een paar doen kopwerk. Ik toon mijn goede wil door een paar minuten vooraan te rijden, waarna ik me laat afzakken tot de achterste plek ik de groep. Dan worden we ingehaald door een grotere groep. Van voren rijdt een groepje weg, maar ik blijf lekker zitten. St Michel de Maurienne komt snel dichterbij. Het valt me mee, dit stuk vals-plat omhoog. Hard gaat het niet, maar ik heb geen zin me hier te forceren.

Verkeersregelaars houden auto’s tegen, zodat wij ongestoord aan de klim naar de Télégraphe kunnen beginnen. Goed geregeld weer! Meteen gaat het fors omhoog. De eerste kilometers zijn het steilst. Het peloton is al behoorlijk uiteengerukt hier. Het wegdek is goed, de klim loopt lekker. Bijna boven is er rechts een prachtig uitzicht op de vallei van de Maurienne beneden. Na precies 4 uur fietsen ben ik op de top. De Télégraphe kostte net iets minder dan 1 uur. De afdaling naar Valloire gaat in sneltreinvaart. Beneden staan Onno en Matthijs met het busje van Cycletours. Snel prop ik een banaan, wat repen, vijgen en chips naar binnen. Intussen vult Matthijs m’n bidons. Na amper 5 minuten pauze zit ik weer op de fiets, op weg naar de Galibier.

Bij het verlaten van Valloire gaat het meteen even flink omhoog. 15 km au sommet, meldt een bordje aan de kant. Bedankt. Een irritant stuk volgt nu: door de weiden is de weg kilometers vooruit te zien. Het lijkt niet echt omhoog te gaan, maar schijn bedriegt. Inmiddels is de temperatuur ook behoorlijk opgelopen. Het duurt lang voordat de haarspeldbocht bij Plan Lachet verschijnt. Vanaf hier is het nog 8 km tot de top. De soepelheid is er inmiddels vanaf en op reserve rijden gaat niet meer. Is hier ook niet meer nodig. Met de hoogte neemt de temperatuur wat af, dat scheelt alweer! Het landschap is schitterend, maar vandaag heb ik er niet echt oog voor. Dan zie ik in de verte de pas liggen, flink hoog nog. Overal wielrenners, zowel richting col als ver terug het dal al. Een mooi gezicht. De laatste kilometer is het steilst. Bij 8 km/uur houdt het wel op. Snel is anders. Langs de kant van de weg restanten van de sneeuw van afgelopen week. Dan de top, 2646 meter, het dak van de Marmotte en een drukte van belang. 5:47 na de start ben ik boven. Nog steeds op een schema voor goud! Zou het dan toch mogelijk zijn? Vooraf had ik er wel rekening mee gehouden – tussen de 8 en de 10 uur heb ik tegen iemand op de heenreis gezegd – maar in de loop van deze week heb ik het idee laten varen. Goud? Geen schijn van kans.

Ik zet meteen de afdaling in: jackje niet nodig en nog eten en drinken genoeg. Al snel ben ik op de Lautaret, waar het rechtsaf gaat de N91 op. Nog steeds gaat het vrij steil omlaag. De kwaliteit van het wegdek valt me tegen. Ik laat een groepje gaan, zij gaan mij hier te snel. Gevolg is dat nu een heel eind alleen moet fietsen. Gelukkig blijft het flink dalen, zodat ik niet teveel tijd verlies. Op een gegeven moment mis ik een bidon, die zal eruit gestuiterd zijn. Er volgen een aantal donkere tunnels, waarna al vrij snel het stuwmeer onderaan Les Deux-Alpes opdoemt. Een groepje heeft me bijgehaald en gezamenlijk fietsen we verder. Op een tussentijds klimmetje gaat het niet meer zo hard als ik zou willen. Dan volgt het laatste stukje dalen. Bij Les Clapier wordt het vlak. Over een kaarsrechte weg gaat het nu naar Bourg d’Oisans. De Alp werpt zijn schaduw vooruit: ik doe het rustig aan en eet zoveel mogelijk. Bij de rotonde rechtsaf is een bevoorradingspost van de organisatie. Ik vul snel mijn overgebleven bidon en ga op weg naar Alpe d’Huez.

Nog 1:30 heb ik over voor goud. Ik besef dat ik een grote kans heb om inderdaad binnen de 8:29 te finishen, want 8 km/uur dat moet nog wel lukken. Stiekem vier ik al een klein feestje, misschien wat voorbarig, maar vooruit! De eerste 2 km tot La Garde zijn het zwaarst. Hier wil ik mezelf niet over de kop rijden. Ondanks de enorme hitte kom ik dit stuk goed door. Twee keer krijg ik van mensen aan de kant een bekertje water aangereikt. Heerlijk! Bocht na bocht klim ik verder omhoog. Gelukkig hoef ik niet van de fiets. Als het wat minder steil wordt begin ik te winnen op mijn schema van 8km/uur. Het gaat lukken! Aan de kant inmiddels regelmatig mensen die in de schaduw zitten bij te komen of zich afkoelen bij de watervalletjes die van de bergwand stromen. Als een zombie duw ik de trappers naar beneden. Nog 4 km, nog 3... Na de laatste bocht zie ik de weg boven me afvlakken. Even aanzetten, een stukje vlak, nog kort omhoog, een bocht. Na een rotonde nog 50 meter en dan onder de finishboog door. Eindtijd 8:16, het goud is binnen!

Een paar honderd meter verderop stap ik bij de Cycletours bus moeizaam van mijn fiets. Gea en Wim (de masseur) wachten ons hier op. Een viertal snelle jongens is al meer dan een half uur binnen. Felicitaties. Na wat drinken haal ik mijn diploma op. Langzaam druppelen de volgende groepsgenoten binnen. Rond half 5 vertrekken we met de eersten richting kabelbaan, die ons vlakbij de chalets in Oz-Station weer afzet.

Dag 7: Oz-Station v.v.
> Hoogteprofiel

Na een prima nachtrust zitten we om 9 uur weer aan het ontbijt. Het goede weer van de afgelopen dagen is verdwenen. Het is grijs en af en toe miezert het wat. Het vertrek naar Nederland staat gepland voor 9 uur ’s avonds. De meesten raken de fiets niet aan vandaag, maar nu ik hier toch ben wil ik er optimaal gebruik van maken ook. Vandaag wil ik de klim naar La Bérarde doen. Dit dorpje ligt aan het eind van een doodlopende weg, die diep het massief van La Meije ingaat.

Na een rustige aanloop verlaat ik bij Les Clapier de doorgaande weg. Op de eerste hellende stroken heb ik binnen een mum van tijd een enorme wolk vliegen om me heen. Ze zijn niet irritant zolang je je er niet aan ergert. Ik passeer het fietshotel ‘Au Bon Acceuil’, waar de fietsbus die ons komende nacht naar nederland zal brengen al klaar staat. Als de weg naar links buigt verrijzen in de verte hoge besneeuwde bergen. Na het oversteken van een riviertje, volgt het eerste van twee steile stukken. Het is dik 2 km 10%. Ik hang echt de toerist uit vandaag en stop regelmatig voor een slok water of een foto.

Bij een stuwmeer wordt het even vlak, waarna al snel de tweede hoofdmoot van de beklimming volgt. Met een aantal leuke haarspeldbochten kronkelt de weg tegen de rotswand omhoog. Tot voorbij het dorpje St Christophe blijft het steil. Dan vlakt de weg af, het dal wordt smaller. Het gaat nu een aantal kilometer lichtjes naar beneden. Het laatste stuk naar La Bérarde moet er weer geklommen worden, zij het niet erg steil. Het dorpje zelf stelt niets voor, het is meer een uitvalsbasis voor mooie wandelingen in het gebergte. Bij het eind van de weg eet ik de meegebrachte lunch op, waarna ik dezelfde weg terug afdaal.

Net als ik me opmaak voor de afsluitende klim naar Oz-Station begint het te regenen. Gelukkig kan ik bij de stuwdam van Allemont schuilen onder een paar bomen. Het is een flinke bui die overtrekt. Ik eet nog een banaan en werk een gelletje naar binnen. Als het bijna droog is stap ik op de fiets, van plan de klim naar Oz rustig op te fietsen. Helaas lukt dat niet helemaal. Opgejaagd door enkele onweersklappen en dreigende regen geef ik nog een keertje gas. Boven ben ik nog net op tijd voor de ontknoping in de eerste etappe van de Tour. Beneden in het dorp bestellen we pizza’s, waar we drie kwartier op moeten wachten. Als die eenmaal achter de kiezen zijn, is het tassen inpakken en wachten op de bus. Ook deze zeer geslaagde vakantie zit er weer op.