Dag 3: Manosque - Castellane (Gorge du Verdon)

Net op het moment dat we op willen staan horen we zacht getik op de tent. Regen. Langzaam gaat het harder. Als we opgebroken hebben en in Manosque de voorraden bijvullen plenst het. Nadat de neerslag minder hevig is geworden gaan we verder. Met alle tassen goed ingepakt steken we de Durance over. 15 Kilometers vals plat naar Valensole volgen. Na dit dorpje, waar we even schuilen bij een garage, fietsen we verder door een bos over smalle wegen en erg golvend terrein.

Langzaam wordt het lichter. Als we tegen lunchtijd in Riez aankomen is het droog. Vanuit Riez fietsen we verder naar het oosten. Na het dorpje Moustiers, dat schitterend tegen de omhoog rijzende rotsen geplakt ligt, krijgen we zicht op het Lac de Ste Croix. De Gorge du Verdon mondt uit in de oostpunt van dit meer. We besluiten over de noordrand van de gorge te rijden. De weg stijgt langzaam en steeds imposantere panorama's ontvouwen zich voor onze ogen. Het hoogste punt wordt gevormd door de Col d'Ayen. Een vergelijking met de Grand Canyon kan onze kloof niet aan, maar op een bepaald punt kan je toch wel 700 meter loodrecht naar beneden kijken. Bij het Point Sublime moeten we goed zoeken voordat we in de diepte de Verdon vinden. Door een nauwe kloof stroomt de rivier naar het westen. Al fietsend dalen we steeds meer af naar rivierniveau. Na enkele kilometers wijken de wanden van de kloof en rijden we verder door een breder rivierdal. Veel campings in de buurt van Castellane -dik 10 kilometer verder- zijn 'complet', maar op enkele kilometers van de stad kunnen we toch onze tent opzetten.

Terwijl Niels 's middags op de camping blijft, maak ik nog een rondje in de omgeving. Mijn eerste doel is de Col de Félines. De weg naar de voet van de col, in Entrevaux, voert door het dal van de Var. Hoog boven Entrevaux ligt tegen de noordelijke dalwand een oud fort geplakt. Vanaf het dorp, op de bodem van het dal, voert een soort Chinese Muur al zig-zaggend naar het bouwwerk. Middenin het drukke dorpscentrum verlaat ik de doorgaande weg. Smalle verlaten bergweggetjes vormen het decor voor de komende paar uur. Al meteen in Entrevaux gaat het steil omhoog. Met 13% kronkelt de weg zich in korte haarspelden naar boven. Meer en meer kom ik op gelijke hoogte met het bouwsel aan de overkant van het dal. Het blijkt een product van de bouwmeester van Lodewijk de Veertiende te zijn. Gelukkig wordt de klim al na twee kilometer minder steil. Met het steile stuk achter de rug kan ik dan ook in een gestaag tempo doorklimmen naar de top.

In de wijde omtrek is niets te bekennen. Ik ben alleen met het gras, het bos en de sprinkhanen. Na een korte afdaling volgt onmiddelijk de verschrikkelijk steile Col du Buis. Het maximale stijgingspercentage bedraagt 19%. Met veel pijn en moeite slinger ik over het smalle bosweggetje richting col. Op de top word ik niet beloond met een mooi uitzicht, ik moet het doen met een simpel bordje. Na een korte stop op de col maak ik rechtsomkeer. Terug bij het bruggetje aan de voet van de col, sla ik linksaf naar de Col de Laval. Het enige zware aan dit pasje is dat mijn beide bidons inmiddels leeg zijn. Gelukkig kan ik na enige tijd water tanken bij een vriendelijke, wat oudere man, die in zijn eentje een verlaten school bewoont.

Dag 6: Annot (rustdag)

Met een heerlijk zonnetje genieten we van onze eerste rustdag. De camping waar we zitten heeft een soort van bibliotheekje. Mijn col voor vandaag bestaat uit het lezen van 'Beekman en Beekman'. Vlot fiets ik door het boek en 's avonds zet ik de klassieker met een voldaan gevoel weer in de kast.

Dag 7: Annot - Isola (Couillole)

De rust van de afgelopen dagen heeft de knie van Niels goed gedaan. We gaan het weer proberen vandaag. Het eerste gedeelte van de etappe komt overeen met wat ik twee dagen geleden heb gefietst: door de Gorges de Cians en over de Col de la Couillole. De afdaling van deze col voert door een majestueus landschap. Vanaf de col volgen we een diep uitgesneden rivierdal. In de richting van St Saveur zijn prachtige vergezichten te zien. Het dorpje Roubion ligt als een arendsnest op de rotsen. Beneden, in St Saveur, steken we de Tinée over en slaan we linksaf richting Isola. Rustig leggen we de laatste kilometers langs de Tinée af. In een watervalletje langs de kant van de weg is een prachtige dubbele regenboog te zien. Bij het maken van een foto hiervan blijft er gesmolten asfalt aan mijn schoenen plakken. Het is weer behoorlijk warm vandaag.

In Colmars hebben we even moeite om de afslag naar de Col des Champs te vinden. We blijken er voorbij gereden te zijn. Als we dit eenmaal doorhebben zitten we snel op de goede weg. De Col des Champs is een afgelegen col met weinig verkeer, ligt midden in de ruige natuur en heeft een tot de verbeelding sprekende naam. De kwaliteit van het wegdek is iets minder, maar dat mag de pret niet drukken. Midddels een 10-tal korte haarspeldbochten klimmen we snel boven Colmars uit. Inmiddels ben ik aardig op temperatuur gekomen. In het zonnetje gaat het in een lekker tempo omhoog. Onder een helder blauwe hemel fietsen we ontspannen over de flanken van de col. De weg voert door een geurend naaldbos, in de verte wenken kale toppen. Boven de boomgrens wordt het bos vervangen door rotspartijen en bergweiden. Na een perzik op de top zetten we de afdaling in.

De Col de la Cayolle is de laatste en tegelijk zwaarste col van de dag. Vanaf Entraunes gaat het 15 kilometer met dik 7% omhoog. De klim naar de Cayolle loopt door het dal van de rivier de Var, waar we enkele dagen geleden ook al doorgefietst zijn. De 2000 hoogtemeters van de vorige cols en de brandende zon maken deze col tot een typisch geval van "hot and heavy". Enkele kilometers voor de top krijgen we een prachtig uitzicht op het dal waar we net uitgeklommen zijn. Na een ruime pauze op de top dalen we weer af naar BArcelonnette. Het begin van de afdaling is steil, het onderste deel voert door een gorge-achtig rivierdal van alweer grote schoonheid. We passeren de afslag naar de Col d'Allos en grappen over nog een rondje.

Door de kloof van de rivier de Guil gaan we langzaam stijgend op weg naar de voet van de Izoard. We fietsen langs de rotswand. Het natuurschoon is wederom adembenemend. In de kolkende rivier onder ons vieren rafters hun waterballet. Bij de afslag naar de col, vlak voor Château Queyras, spreken we alweer een Duitser. Met hem bespreken we onze kansen om droog de berg over te komen. Over de bergen in het zuiden lijken donkere wolken dichterbij te komen. Weer is het eerste gedeelte van de klim niet al te steil. We fietsen stroomopwaarts door een breed rivierdal wat langzaam hoogte wint. Groene weilanden strekken zich uit aan beide kanten van de weg. Al vrij snel zijn we in Arvieux. Als ik het vervolg van de weg overzie, denk ik dat het wel meevalt. Dat blijkt echter tegen te vallen. De lang, bijna rechte weg door het brede dal gaat vanaf deze plek wel degelijk met 8% omhoog. Door de bergen op de achtergrond lijkt het voor het oog veel minder steil.

De top van de Lautaret is tegelijk de voet van de Galibier. Het einddoel voor deze dag is Bourg 'd Oisans aan de voet van Alpe d'Huez. In principe zouden we de hele dag de N91 kunnen volgen. Maar met de Galibier zo dicht in de buurt, kunnen we het natuurlijk niet maken om er niet even tegenop te fietsen. De eerste kilometers gaan erg lekker. Het is niet zo heel erg steil. Op een gegeven moment komen we in de mist. Na enkele lange rechte stukken komen we bij het monument voor Henri Desgrange, de oprichter van de Tour de France. We denken dat we bijna boven zijn, maar dat valt tegen. Er volgt nog een loodzware laatste kilometer. Middels enkele haarspelden slingert de weg zich met meer dan 10% naar de col. Gelukkig hebben we de klim niet alleen voor het uitzicht gedaan. Het zicht bedraagt niet meer dan enkele tientallen meters.

Langs het vliegveld Alpe d'Huez verlaat ik ski-oord aan de achterkant. Meteen verandert de omgeving enorm. Van het drukke toeritische Alpe d'Huez kom ik in een woeste en verlaten omgeving. In plaats van een spiegelgladde, goed onderhouden weg moet ik nu steeds oppassen voor gaten in het wegdek. Inmiddels begint het langzaam te regenen en de temperatuur is ook niet om over naar huis te schrijven. Na een korte afdaling gaat de weg weer stijgen naar de Col de Sarenne. Vanaf het laagste punt kan ik in de verte de col al zien liggen. Over de slechte weg fiets ik door het ruige landschap naar de col. Overal om mij heen zijn wolkenflarden. Door de inspanning die ik moet leveren heb ik het niet koud. Over hetzelfde slechte wegdek begeef ik mij naar beneden. Tijdens de klim had ik het niet echt koud, maar dat is nu wel anders. Voorzichtig slalom ik tussen de vele kuilen door. De afdaling van de Sarenne eindigt bij het grote stuwmeer aan de voet van Les Deux-Alpes.

Ik besluit om ook nog even naar Les Deux-Alpes te fietsen, het kleine zusje van Alpe d'Huez. Het stuwmeer aan de voet verdwijnt langzaam in de diepte. Het uitzicht op het meer is schitterend. De klim naar Les Deux-Alpes is minder lang dan naar Alpe d'Huez en ook minder steil. Middenin zijn er zelfs een paar kilometers bijna vlak. Het wegdek is weer van topkwaliteit. Was het de onderste kilometers nog droog, hogerop begint het weer te regenen. Als een verzopen kat bereik ik het ski-oord. In de wetenschap dat het beneden waarschijnlijk droog is, maak ik al snel rechtsomkeert. Terwijl het stuwmeer weer steeds dichterbij komt, klaart het inderdaad wat op. Onderaan is het bijna droog maar nog zwaar bewolkt. Aan de voet sla ik linksaf richting Bourg d'Oisans. Na een tunnel en een grote knik in de weg is het plotseling een stuk lichter om me heen. De zon is weer te zien het is nu echt droog. Teurg op de camping wacht ik op Niels, die ook nog Alpe d'Huez beklommen heeft.

Dag 13: Bourg d'Oisans (rustdag)

Vandaag rustdag. Eindelijk. De afgelopen week was erg inspannend en ik ben dan ook echt aan een rustdag toe. Het wordt een echte rustdag. Bijna de hele dag regent het. We komen de tent dus niet uit vandaag. We eten brood en chips, schrijven wat kaarten vol en doen verder de hele dag niets. Volgens de eigenares van de camping komt er een hoogedrukgebied aan wat vanaf morgen weer stralend weer zal brengen. We helpen het hopen.

We keren om en via de Col du Gladon dalen we af naar La Chambre. Het is erg steil, zeker het eerste gedeelte. Over de smalle bochtige weg snellen we tussen de bergweiden door naar beneden. Het waait weer hard. Ik schat windkracht 5. Dat merk je met een volbepakte fiets. Vooral in de bochten, als de wind opeens vanuit en andere hoek komt. Na een lunchstop beginnen we meteen weer aan de volgende col. Langzaam ontstijgen we La Chambre. De Col de la Madeleine is niet de eerste de beste: 20 kilometer 8% zonder een moment van verlichting. Aan de overkant van het dal waarin La Chambre ligt, hebben we een mooi uitzicht op het dal dat naar de Glandon voert en waardoor we vanmorgen zijn afgedaald.

Dag 15: La Bàthie - Sevrier (Meer van Annecy)

Vandaag is de laatste dag. We hoeven nog maar 50 kilometer naar de plaats vanwaar vanavond met Cycletours weer naar Nederland vertrekken. Nadat we lekker uitgeslapen hebben haal ik een brood bij de boulangerie in het dorp. Rond de klok van half twaalf vertrekken we voor het laatste etappetje. Voor de verandering is het helemaal vlak vandaag. Door het dal van de Isère komen we na 10 kilometer in Albertville. We laten de stad links liggen en trekken verder noordwaarts. Ik merk dat ik weer echt moet wennen aan het vlakke. Ik heb moeite om een lekker hoog ritme te pakken. Net als gisteren staat er veel wind. Dat is op zich niet verkeerd, maar wel als je hem tegen hebt, zoals wij vandaag.