Ter hoogte van Adeje begint de weg steeds meer omhoog te lopen. De lange klim naar de Puerto de Erjos is begonnen. De klim voert grotendeels over de oude hoofdweg rond het eiland. Enkele jaren geleden is de snelweg doorgetrokken, waardoor er weinig verkeer aanwezig is. Door een dor en droog landschap wint de weg gestaag omhoog. Verderop markeren kronkels in de weg de passage van barranco's, de soms diepe zijdalen die over de flanken van het Teidemassief richting zee lopen. Bij Guía de Isora stap ik even af om van het uitzicht op de westkust te genieten.

Een flinke tussentijdse afdaling brengt me in Tamaimo. Vanaf hier wordt het wat steiler. Met een aantal haarspeldbochten slingert de weg tegen de berghelling omhoog. Dit gedeelte lijkt veel meer op een echte bergweg dan het eerste stuk. Bij Santiago del Teide vlakt het even af, waarna de laatste kilometers naar de top volgen. Bijna bovengekomen fiets ik de wolken in. Fris hier! Voorbij de pas neem ik de afslag naar La Montañeta. Het zicht is nog steeds erg beperkt. Al turend daal ik door de mist af. Het laatste steile stuk zit ik gelukkig onder de bewolking. Vlak voor het donker wordt arriveer ik bij het huisje in Icod.

Dag 2: Icod de los Vinos | 8 km, 425 hm

De trots van Icod de los Vinos is de 'drago milenario', een honderden jaren oude drakenbloedboom. Na het ontbijt dalen we af de stad in om dit wonder der natuur van dichtbij te bekijken. Vanaf het plein bij de 16e eeuwse Iglesia de San Marcos hebben we een prachtig uitzicht op de metersdikke boom. De andere kant uit kijken we ver de Oceaan op. Een mooi plekje dit. Zo'n beetje naast de drakenbloedboom brengen we een bezoek aan de vindertuin van Icod. Vele soorten grote en kleine vlinders fladderen hier in een grote kas in het rond. Mooie beesten!

Terwijl de kinderen 's middags hun dutje doen kan ik de verleiding niet weerstaan het ongelofelijk steile straatje voor ons huisje met de racefiets uit te proberen. Het stadje Icod is recht tegen de berghelling gebouwd. Het centrum ligt op een hoogte van 150 m boven zee. Wij zitten in de buitenwijken op 450 m hoogte. Met moeite worstel ik me met de fiets het smalle straatje op. In iets van een halve kilometer overbrug ik bijna 100 hoogtemeters. Richting de 20% dus. Boven volgt een iets minder steile afdaling waarna ik nog een keer omhoog ga. Na vier rondjes vind ik het welletjes en zoek ik de douche op.

Dag 3: Punta de Teno

Gelokt door plaatjes van ruige landschappen bezoeken we vandaag per auto de vuurtoren op de uiterste westpunt van Tenerife. Het laatste stuk van de route is spectaculair. De smalle bochtige bergweg is in de steile rotswand uitgehakt. Vanwege vallend gesteente stond dit tracject te boek al zeer gevaarlijk, maar na werkzaamheden lijkt dat voorlopig verleden tijd. Zoals verwacht levert de passage fraaie plaatjes op van de schitterende rotskust. Na het ontwijken van de vele gaten in het wegdek, wijken de rotsen en ontvouwt zich een desolaat landschap. Rustig dalen we af naar de Punta de Teno, waar we ons vermaken op het strandje. Door de beschutte ligging is er bijna geen golfslag zodat de kids lekker in het water kunnen poedelen.

Dag 4: Las Montañas Negras

Even voorbij La Montañeta slaan we linksaf en verruilen we de hoofdweg voor een onverhard stuk gatenkaas. Voor de gehuurde Fiat 500 XL is het op het randje. We zijn blij als we zonder brokken alle kuilen en sporen overleven en na enkele kilometers bij de recreatieplaats Arenas Negras arriveren. Op bijna 1250 m hoogte beginnen we hier aan een 11 kilometer lange wandeling door bossen en lavavelden.

Na de speeltuin en de barbecueplaatsen gaat het over een breed pad door een naaldbos omhoog. Met allebei een kind in de rugdrager is dat duidelijk te voelen. Drie kilometer verderop zijn we min of meer boven. Het bos maakt plaats voor grillig gevormde lavastromen. Je kunt je er zo aan open halen, zo scherp zijn de rotsen. Achter ons verschijnt de besneeuwde top van de Teide. Het levert mooie plaatjes op. Terug in het bos dalen we over een prima pad een heel stuk af tot we bij een irrigatiekanaal komen. We volgen het pad langs het Canal de Vergara. Ondertussen ontvouwen zich mooie uitzichten over het Tenogebergte in het noordwesten.

In 1706 voltrok zich een ramp voor de inwoners van het kustplaatje Garachico. In de bergen boven het stadje barstte de vulkaan Montaña Negra uit. Grote delen van Garachico en het nabij gelegen El Tanque werden bedolven onder verwoestende lavastromen. Het pad leidt ons vlak langs de volkomen kale vulkaankegel. Onze wereld bestaat uit zwart lavazand en een diepblauwe hemel. Hier en daar probeert een enkel boompje voet aan de grond te krijgen. De besneeuwde hoed van de Teide is de slagroom op de taart. Een heerlijk desolaat landschap! Voorbij de zwarte vulkaan is het niet ver meer naar de auto. Tevreden rijden we terug naar het huisje na een erg mooie wandeling.

Dag 5: El Teide | 80 km, 3080 hm
> Hoogteprofiel

Al om even na achten zit ik op de fiets. Het is namelijk nog een flink stukje fietsen naar de voet van de Teide. De meer dan 40 km lange beklimming van deze kolossale berg is het hoofddoel van vandaag. Na een snelle afdaling Icod in, pik ik de TF-342 naar Icod el Alto op. De klim is een prima warming-up voor het werk dat komen gaat. Al slingerend verdwijnt de Oceaan steeds verder in de diepte. Bij het stadje La Guancha volgen een paar vlakkere kilometers. Daarna klimt de weg gestaag verder naar de Barranco Ruiz. Door een grote bocht landinwaarts wordt de overkant van dit diepe ravijn bereikt. Even verderop ligt Icod el Alto. Eenmaal over de top gaat het op volle snelheid terug naar zeeniveau.

Met 3718 m hoogte is de Teide de hoogste berg van Spanje. Gerekend vanaf de zeebodem is het zelfs de derde grootste vulkaan ter wereld. Alleen twee vulkanen op Hawaii zijn groter. Het dak van het eiland wordt gevormd door Las Cañadas, een grote, vrij vlakke krater op zo'n 2200 m hoogte, die 150.000 jaar geleden onstaan is bij een grote uitbarsting. De eigenlijke Teide heeft zich nadien gevormd in het noordelijk deel van de oude krater. Vanaf het strand van Puerto de la Cruz naar het hoogte klim van meer dan 40 km en dik 2000 m hoogteverschil.

Nieuwsgierig naar wat komen gaat verlaat ik de boulevard en keer ik de zee de rug toe. De eerste tien kilometer van de klim zijn niet grappig, omdat ze door druk bebouwd gebied gaan. Maar dat is het offer wat gebracht moet worden als je vanaf het strand wil beginnen. Voorbij La Orotava wordt het gelukkig een stuk rustiger. Door de gelijknamige vallei wint de weg gestaag hoogte. Een handvol haarspeldbochten en vele kilometers verder fiets ik bij Aguamansa het bos in. Het Orotava dal met zijn weidse uitzichten over de Puerto de la Cruz en de Oceaan ligt achter me. Op zo'n 1200 meter hoogte kom ik langs de Margarita de Piedra, een overblijfsel van een oude lavatunnel. Zoals vaker gebeurt bij deze tunnels, is de lava gestold in de vorm van een bloemrozet. De naam betekent dan ook 'Stenen Margriet'.

De eindeloos lijkende klim hakt er behoorlijk in. Het stuk door het bos heb ik het zwaar. Steil is het niet, steeds zo'n 6 a 7%, maar na 30 km klimmen begin ik naar het einde te verlangen. In de Alpen zou je allang boven zijn. Hier gaat het nog even door. De vele rechte stukken maken het extra zwaar. Dan kondigen een aantal nieuwe haarspeldbochten een verandering aan. Ik krijg voor het eerste zicht op de besneeuwde top van de Teide. Ook langs de kant van de weg verschijnen plakken sneeuw. De bomen worden kleiner en het bos dunner. Vlak voor ik bij El Portillo het Nationaal Park binnenfiets, haalt Jantine me in met de auto. We kletsen even bij, waarna we ieder onze weg vervolgen, de kale vulkaankrater in. Hier, boven de 2000 meter, is het genieten van de meest wonderlijke rotsformaties. Het ene uitzicht is nog fraaier dan het andere. Het lijkt alsof ik op de maan beland ben. Wow! Vol verwondering klim ik verder naar het hoogste punt bij het uitzichtspunt Tabonal Negro. Wat een klim! Na nog maar eens een foto daal ik verder de krater in. Bij het Paradorhotel tref ik de rest van de family en zit de rit erop. De fiets verdwijnt in de auto en we maken ons voor een wandeling rond de Roques de García

Al snel na vertrek staan we oog in oog met de beroemdste rots van Tenerife, de Roque Cinchado. Deze enorme rotstoren met zijn smalle basis lijkt de zwaartekracht tot het uiterste te tarten. Over een stoffig paadje lopen we om de veelkleurige rotsformaties heen. Wat voor kleur ze ook hebben, ze zijn allemaal even grillig. Echt een schitterend landschap! Nabij het verste punt van de rondwandeling dalen we ongeveer 150 meter af richting een soort vlakte. Beneden lopen we langs de voet van El Catedral, een enorme, wat alleen staande rotsklomp die populair is bij rotsklimmers. Het laatste stuk terug naar de auto is zwaar, want het gaat steil omhoog. Benen en rug maken duidelijk dat er vandaag ook een stukje gefietst is. Met een kind in een rugdrager als extra gewicht wordt het er niet makkelijker op. Maar we komen boven en beëindigen zo deze bijzondere rondwandeling in het hart van het eiland.

Dag 6: Tenogebergte | 57 km, 1665 hm
> Hoogteprofiel

We beginnen de dag met een bezoek aan het strand van Puerto de la Cruz. Zwemmen in zee zit er niet in. Metershoge golven zorgen voor een waar spektakel. Een speeltuintje zorgt voor veel plezier bij de kinderen. Na een ijsje stappen we in de auto terug naar Icod.

's Middags stap ik op de fiets voor nog een laatste rondje. Met ingekepen remmen laat ik me door de steile straatjes Icod inzakken. Eenmaal het stadje uit gaat over de brede kustweg richting Garachico. Over de boulevard fiets ik langs het pittoreske havenstadje. Direct erachter verrijzen steile rotswanden. Tien vrij vlakke kilometers verder arriveer ik in Buenavista del Norte. Hier begint de afwisselende klim naar de Degollada del Cherfe , het doel van de fietstocht van vandaag. Met flink wat bochten kronkelt de weg door het steeds smaller wordende dal omhoog. Tussen de bananenplantages win ik gestaag hoogte. Bij het verlaten van het dorpje Portelas wacht een zeer steile strook van enkele honderden meters. Daarna gaat het voornamelijk vals-plat omhoog tot het Mirador la Tabaiba.

Een snelle afdaling brengt me dik 100 meter lager. Plotseling bevind ik met tussen de indrukwekkende kliffen van het Tenogebergte. Vanaf hier tot de top is de klim subliem mooi. Met rustig klimmen is het ook gedaan. Er moet gewerkt worden voor de hoogtemeters. In twee steile trappen klimt de weg naar het Mirador Cruz de Hilda, waar voor het eerst Masca in zicht komt. Dit zeer afgelegen, wonderlijk op de rotsrichels gelegen dorpje was tot enkele decennia geleden erg slecht bereikbaar, maar is tegenwoordig een van de grootste attracties van Tenerife. Dit is niet in het minst te danken aan de prachtige panoramaweg die pas in 1991 gereed kwam. Na enkele foto's van het gewezen piratennest begin ik aan de grote finale. De smalle weg slingert gedurende vier kilometer met talloze haarspeldbochten tegen de rotswand op. En dat met dik 10% gemiddeld, dus ik heb alle tijd om van het uitzicht te genieten. Een half uurtje later bereik ik voldaan de top. Ik geniet van het moment, waarna ik via de Puerto de Erjos en La Montañeta terug naar Icod fiets.

Dag 7: Terug naar huis

Het vliegtuig naar huis vertrekt pas om 10 uur 's avonds dus we kunnen het rustig aan doen op de laatste dag van onze vakantie. Na het inpakken van de spullen vertrekken we richting Playa de las Américas om de huurfiets in te leveren. Daarna brengen we een bezoek aan het Monkey Park, een kleinschalige dierentuin die even verderop ligt. We zijn net op tijd om nog tussen de aapjes, schildpadden en hagedissen door te mogen lopen. Dan zit het weekje Tenerife erop. We rijden naar het vliegveld en leveren de auto in. Na een voorspoedige vlucht keren we diep in de nacht weer terug in Nederland.