Na een snelle lunch bij het hotel pak ik de tram de stad in om de racefiets op te halen en een eerste ritje te maken. Vanaf de mooie shop van de Salt Lake City Bicycle Company zet ik koers naar de bergen in het oosten. De klim door de Emigration Canyon staat op het programma. Al in de stad stijgt de weg gevoelig. Bij de dierentuin wordt de bebouwing minder dicht en kom ik in de kloof. Op de brede weg is het prima fietsen. Steil is het niet. Een lekker bergje om aan de Trek Domane te wennen. Via enkele haarspeldbochten bereik ik na een uurtje klimmen Little Mountain Summit. Een bord langs de weg vertelt het verhaal van de eerste mormoonse kolonisten die hier in 1847 onder leiding van Brigham Young langstrokken om niet veel later Salt Lake City te stichten. In de decennia die volgden trokken meer dan 70.000 mormonen over deze pas naar de stad om aan geloofsvervolging aan de oostkust te ontsnappen. Na een laatste blik op het bergmeer aan de overkant van de pas keer ik om.

Dwars door Salt Lake City fiets ik terug naar het hotel. Ik fiets langs de heuvel van het Capitool, waar het bestuur van de staat Utah gevestigd is. Het gebouw lijkt sprekend op zijn naamgenoot in Washington. Nog geen kilometer verder passeer ik het 4 ha grote Temple Square, het zenuwcentrum van de Kerk van Jezus Christus van de Heiligen der Laatste Dagen of, eenvoudiger, de mormomen. Het meest in het oog springt de Salt Lake Temple, een enorme kathedraal met talloze torens en versierselen. De kerk van de mormonen is in 1830 gesticht door Joseph Smith, die, niet lang daarvoor het Boek van Mormom gepubliceerd had. Door haar volgelingen wordt de mormoonse kerk beschouwd als een terugkeer naar de originele kerk zoals gesticht door Jezus Christus, die in de loop der eeuwen aan allerlei verwerpelijke verandering zou zijn ten prooi gevallen.

Dag 2: Suncrest / Alpine Loop / Guardsman Pass | 195 km, 3505 hm
> Hoogteprofiel
> Routekaartje

Even voor half acht stap ik op de fiets voor een lange dag in het zadel. Rustig cruise ik over de brede lanen van Salt Lake City naar het zuiden. Door het regelmatige oost-west, noord-zuid georiënteerde stratenpatroon is het eenvoudig navigeren in de stad. Kilometers lang volg ik dezelfde kaarsrechte wegen. Veel verkeer is er niet op deze zondagmorgen, waardoor het prima fietsen is. Maar liefst 40 km fiets ik door stedelijk gebied. Buitenwijken en centra van een handvol voorsteden wisselen elkaar af. Ik ben niet de enige op de racefiets. Regelmatig kom ik medefietsers tegen die van de ochtendkoelte profiteren om een rondje te fietsen.

Als ik eindelijk alle bebouwing achter me laat, gaat het al een tijdje serieus omhoog. Op de klim naar Suncrest ontstijg ik letterlijk de drukte van de stad, die ik steeds verder beneden me zie liggen. Richting de top ontwaar ik aan de horizon zelfs het Great Salt Lake, hemelsbreed toch dik 40 km verderop. Het eerste deel van klim gaat het in trapjes omhoog. De weg is breed en schijnt door de weeks erg druk te zijn met vrachtverkeer. Vandaag valt het gelukkig mee. Het venijn zit van de klim in de staart. In een eindeloos durende rechterbocht stijgt de weg voortdurend met 10%. Nog even geniet ik van het geweldige panorama over de vallei van Salt Lake City. Dan ben ik boven waarna al snel de afdaling aan de andere kant van de bergrug volgt.

Via het stadje Alpine fiets ik naar de voet van de Alpine Loop . Het eerste deel van de klim volgt de American Fork Canyon. Dit blijkt een zeer populaire plek om de vrije zondagochtend door te brengen. De oevers van het kabbelende bergriviertje zijn een groot recreatieterrein vol barbecuende inwoners van de steden in de buurt. Er is ook een uitgebreid netwerk aan wandelpaden en er kan geklommen worden. Het is dan ook een prachtig gebied. Grote wolken koninginnepages kruisen mijn pad. Prachtige beesten, deze grote geel-met-zwartgestipte vlinders. Het tweede deel van de klim is beduidend steiler dan het eerste. Na een splitsing neemt de hoeveelheid verkeer flink af. De Alpine Loop Scenic Byway draagt zijn naam niet voor niets. Hij staat te boek als een van de meest alpiene passen van de VS. De smalle bochtige weg wordt geflankeerd door ruige rotspieken. De hoogste berg, Mount Timpanogos, is nog bedekt met flinke plakken sneeuw. Verder richting de top volgt een prachtig gedeelte door een bos van zilverpopulieren. Na bijna 1000 hoogtemeters sta ik plotseling op de top.

Een snelle afdaling brengt me in Provo Canyon. Hier ben ik helaas aangewezen op de US189, de drukke verbindingsweg tussen Provo en Heber City. Bij een recreatieplek aan de oevers van het Deer Creek Reservoir, een stuwmeer en recreatieplas, neem ik de tijd voor een uitgebreide lunchpauze. Gelukkig kan ik vrij snel daarna de hoofdweg verlaten. Bij de 7-Eleven van Midway sla ik de nodige voorraden in voor de zwaarste klim van de dag.

Na 120 km sta ik aan de voet van Guardsman Pass , de zwaarste klim van Utah en de nummer 14 van de Verenigde Staten. Ik ontdekte deze klim thuis al googelend en het leek me meteen een fantastische uitdaging. Met al behoorlijk zware benen begin ik aan de beklimming. Met name het eerste deel kent een flink aantal steile stroken die met dik 15% omhoog gaan. Ik moet tot het uiterste gaan om de trappers rond te krijgen. Steeds als het na een steil gedeelte wat afvlakt, stap ik af om wat af te koelen, want het is ook nog eens bloedheet vandaag. Van het uitzicht genieten is er niet bij, want de weg loopt eerst een hele stuk tussen de bomen. Halverwege de klim krijg ik plotseling een prachtige terugblik op Midway en het Deer Creek Reservoir voorgeschoteld. Ik sta er versteld van hoe ver ik al geklommen heb. Weer terug tussen de bomen klimt het met een iets vriendelijker stijgingspercentage verder naar de splitsing naar de Empire Pass en ski-oord Park City. Inmiddels is de top dan al in verte zichtbaar. Alpenweiden en kale bergtoppen vormen een heerlijk decor. Na een laatste steile kilometer over slecht wegdek sta ik op de 2968 m hoge pas. Wat een klim!

Dag 3: City Creek Canyon | 8 km, 425 hm

Op een vrije middag verken ik met Bas de klim door de City Creek Canyon . Omdat de Trek allang weer ingeleverd is, pak ik bij één van de afgiftepunten een Green Bike uit de rekken. Het stadsbestuur van Salt Lake City is nogal fiets-minded zoals ook blijkt uit dit systeem van deelfietsen waarbij je tegen een kleine vergoeding op vele plaatsen in de stad een fiets kunt meenemen die je op een willekeurig ander station weer in kunt leveren. Mijn groene monster is een zwaar stalen bakbeest met drie versnellingen. Niet echt een klimfiets dus, maar bij gebrek aan iets anders doen we het er graag mee.

Zoals de naam al doet vermoeden begint de City Creek Canyon in downtown Salt Lake City. Aan de voet van de klim ligt Memory Grove, een stadspark waar gesneuvelde soldaten uit Utah herdacht worden. Er wordt hier veel gewandeld, hard gelopen en gefietst. Na de kruising met Bonneville Road slaan we doodlopende weg door de Canyon in. Op oneven dagen is de weg gesloten voor auto's, op even dagen voor fietsers. Al snel opent het landschap zich. Tussen schaars begroeide, rollende heuvels klimmen we verder het dal in. Steil is het niet, ongeveer 4%, wat ook op de zware stadsfiets prima te doen is. Voorbij een waterzuiveringsinstallatie wordt de weg opeens een stuk smaller. En steiler. Stampend op de pedalen overwinnen we enkele stroken van 10%. We volgen het stroompje verder tot het eind van de weg. Na een ruime pauze bij een van de vele rustplekken dalen we voorzichtig af terug naar de stad.