Na de lunch in het heerlijk warme zonnetje gaan we de fietsen testen. Eerst rijden we linksom het Ayagaures rondje, waarbij we de bescheiden Alto de Pedro Gonzalez op ons pad vinden. Na het passeren van de snelweg slaan we rechtsaf, de smalle weg naar Ayagaures in. Links boven ons ligt hoog op een klif het dorpje Montaña de la Data, wat we op de terugweg zullen aandoen. Voorlopig gaat het rustig vals-plat omhoog, recht het binnenland in. In het riviertje waar we langsfietsen stroomt nog wat water en is kikkergewaak te horen. Het heeft de afgelopen maanden flink geregend, waardoor het eiland een mooie groene jas heeft gekregen. Even voor Ayagaures buigt de weg scherp naar links en kondigt een bord de echte beklimming aan. Met een aantal heerlijke lusjes gaat het naar het dorp. We weerstaan de verleiding van een goed glas cola en vervolgen de weg naar de top. Na een korte afdaling moeten we toch even stevig aan de bak. Een paar steile stroken brengen ons naar de top van de bergrug. De eerste klim zit erop!

Terug in Maspalomas slaan we scherp rechtsaf naar El Tablero. Meteen begint de volgende klim, die naar de Alto de los Corrales . Het is een doodlopende weg (wat betreft asfalt althans), maar dat mag de pret niet drukken. De eerste kilometers komen we door een aantal dorpjes, waardoor het echte genieten nog even op zich laat wachten. Daarna wordt het rustiger en klimmen we over de golvende berghelling en langs enkele imposante kloven omhoog. De Los Corrales in een woord: onregelmatig! Zeer steile passages worden afgewisseld met behoorlijke tussenafdalingen. Net een achtbaan af en toe! Een paar kilometer voor het einde van de klim volgt het hoogtepunt: een geweldig uitzicht op het dal van Cercados de Espino en het Taurogebergte. De gelaagde rode kliffen van de bergwand liggen er schitterend bij in de namiddagzon. Vanaf hier is nog twee kilometer stevig klimmen tot net voorbij een cactusplantage waar het asfalt overgaat in gravel. Met een MTB zou je mooi door kunnen rijden naar het Embalse de Chira en San Bartolomé, maar omdat wij op chique racefietsen zitten, maken we maar rechtsomkeert.

Dag 2: Salto del Perro - Ayacata | 106 km, 2055 hm
> Hoogteprofiel

Na een kleine omweg verlaten we Maspalomas over de kustweg naar het westen. Tot Arguineguín is het erg rustig. Daar komt de snelweg erbij en wordt het vervelend druk. We passeren het lelijke Puerto Rico, waar de berghellingen volledig bedekt zijn met appartementen die er trapsgewijs tegenaan geplakt zijn. Dichterbij Puerto de Mogán wordt het landschap ruiger. Kliffen rijzen steil omhoog uit de oceaan. Na een paar tunneltjes (die scheurende touringcar was wat minder...) dalen we af naar zeeniveau en is het tijd voor een break. Bij Puerto de Mogán houdt de kustweg op kustweg te zijn en draait hij 90° naar rechts, het binnenland in. De klim naar het Presa de Salto del Perro is begonnen. De pas bij dit stuwmeer (=Presa) wordt ook wel Paso de Tauro genoemd. De klim kent een lange aanloop over de regionale weg die we al de hele ochtend volgen. Gelukkig is het een stuk overzichtelijker dan op de bochtige kustweg en is het ook wat minder druk. In Molino de Viento staat, hoe kan het ook anders, een prachtige windmolen met zes wieken. Niet ver voorbij het dorpje Mogán buigt de grote weg scherp naar links. Wij slaan hier rechtsaf een smal weggetje in, dat ons recht het Taurogebergte in leidt. Het echte werk gaat beginnen!

Vanaf nu gaat het serieus omhoog over slecht wegdek. Door een kaal landschap van rode rotsen slingert de weg zich in talloze bochten omhoog. Hier en daar staan enkele dennebomen. We komen veel andere fietsers tegen. Door de vele bochten is het raden waar de weg naar toe klimt. Gaandeweg ontvouwt zich een geweldig uitzicht terug het dal in. De weg kronkelt als een serpentine tegen de berghelling aan. In de verte verdwijnt Mogán steeds verder in de diepte. Als we al een heel eind geklommen hebben, maakt het grove lapjesasfalt plotseling plaats voor een perfect glad wegdek. Heerlijk! Even nadat we het dal uitgeklommen zijn, komen we bij een splitsing. Eigenlijk moeten we rechtdoor richting Ayacata, maar we slaan even rechtsaf om het laatste stukje naar de top mee te pakken.

Terug bij de splitsing waarschuwen een paar Duitsers ons voor 'brain-shaking' asfalt in de richting van Ayacata . In eerste instantie lijkt het mee te vallen: tot voorbij het Cruz de San Antonio is er niets aan de hand, behalve dat het fors omhoog gaat. De kilometers langs het stuwmeer Cueva de las Niñas vormen daarentegen een goede training voor de kasseien van de Ronde van Vlaanderen. Het grove asfalt is een grote gatenkaas. Stukken licht dalen en licht klimmen wisselen elkaar af. Na een kilometer of vijf wordt de kwaliteit van het wegdek beter. Verderop fietsen we door een adembenemend landschap met diepe kloven en grote rotspartijen. Eenmaal boven in Ayacata drinken we een bierpul cola in een leuk restaurantje langs de weg. Hierna dalen we via het Cruz Grande en de Alto de Fataga af naar Maspalomas.

Dag 3: Carrizal - Pico de las Nieves | 107 km, 2465 hm
> Hoogteprofiel

De eerste 30 kilometer volgen we weer de kustweg rond het eiland, nu naar het oosten. Erg fijn fietsen is het niet op deze drukke vierbaansweg, die soms nog behoorlijk op en neer golft. Na een klein half uurtje is er een aansluiting op de snelweg. Hierna wordt het tweebaans en minder druk. Voorbij Juan Grande volgt een stuk gemeen vals-plat omhoog tot El Doctoral. Als we de chaotische drukke tweelingplaatsen El Doctoral en Vecindario eindelijk achter ons hebben liggen, komt de voet van de beklimming naar de Pico erg dichtbij. Kriebels in de buik! We passeren nog wat dorpen en dan zijn we in Carrizal, wat even ten zuiden van het vliegveld ligt.

In Carrizal slaan we linksaf. De weg begint te stijgen, de klim naar de Pico de las Nieves is begonnen. De bijna 28 km lang klim bestaat uit een aantal delen. Het begint met een lange rechte straat door het drukke Carrizal en, even verderop, Ingenio. Bij het verlaten van dit dorp maakt de weg een paar flinke slingers om vervolgens tegen de berghelling op te kruipen. Het terrein is erg open en eindelijk is er rust. De begroeiing bestaat uit lage struiken met af en toe een cactus of een palmboom. Na een haarspeldbocht volgt een pasje waar we een mooi uitzicht hebben op de kust. We hebben bijna 10 kilometer geklommen, zitten inmiddels op 600 meter, en het zwaarste deel van de klim staat op het punt van beginnen. Als we het dorpje Pasadilla gepasseerd zijn breekt de hel los. We hebben de grootste moeite de fietsen overeind te houden. Mijn Polar registreert hier een steilste halve kilometer van gemiddeld 16.5%! Af en toe vlakt het even af, om daarna weer genadeloos steil omhoog te gaan. Bij Cazadores komt het smalle weggetje wat ons zoveel pijn oplevert op de grote weg uit. We slaan linksaf richting de top. Vanaf nu is het minder steil. Hoewel, even verderop gaat het nog een lange strook met +10% omhoog! Dan, voor de afwisseling, een korte afdaling. Terwijl we aan onze rechterhand uitkijken over lage wolken die bezit hebben genomen van het noordelijke deel van het eiland, zien we voor ons plotseling een volmaakt ronde krater, de Caldera de los Marteles. De krater heeft een doorsnede van 550 m, is 80 m diep en is op dezelfde wijze ontstaan als de Maare in de Eifel, waar we eerder al eens fietsten: opstijgend magma + grondwater geeft een explosie, waardoor een groot cirkelvormig gat in de grond ontstaat. Het geeft de vulkanische oorsprong van Gran Canaria nog maar eens aan. We fietsen verder over de rand van de krater, een soort dam met de mooie naam Presa de Cuevas Blancas. Door een bos met naaldbomen gaat het meteen weer steil omhoog. Een paar kilometer verderop is de afslag naar de top. Over slecht wegdek leggen we het laatste stukje af. Op het hoogste punt van het eiland is het uitzicht vanzelfsprekend super! We schieten het bekende plaatje met de Roques Nublo en Bentaiga (massieve geïsoleerde steenklompen van tientallen meters hoog) op de voorgrond en het eiland Tenerife op de achtergrond. Schitterend! Ook naar het zuiden richting San Bartolomé is het uitzicht tussen de wolkenpartijen door geweldig.

Het eerste deel van de afdaling gaat over belabberd wegdek. Later komen we vlak langs de imposante Roque Nublo (letterlijk "de Wolkenrots"). Het is een overblijfsel van de kraterpijp van een oude vulkaan. De rest van de berg is ingestort of weggeërodeerd. Steil naar beneden dalen we verder naar Ayacata. Vanaf hier pakken we dezelfde weg terug als gisteren.

Dag 4: Ayagaures | 33 km, 495 hm
> Hoogteprofiel

Vandaag nemen we een ochtendje vrij. Dit keer geen lekkere bolletjes uit het supermarktje bij het ontbijt, maar we proberen uitgebreid de lopende-band-toastmachine van het restaurant uit. We badmintonnen wat, lezen een boek, en genieten lui van het lekkere weer. Na een wandeling naar het Centro Commercial is het alweer tijd voor de lunch.

's Middags kunnen we de roep van de fietsen niet weerstaan. We negeren het zwembad en vertrekken voor een klein rondje in rustig tempo. Net als de eerste dag doen we het rondje naar Ayagaures, maar nu in omgekeerde richting. Dat betekent weer klimmen naar de Alto de Pedro Gonzalez . De activiteit van vandaag bestaat uit het zo hard mogelijk opknallen van het steile stuk naar Montaña de la Data. Het is erg warm vandaag, dus het zweet gutst er aan alle kanten uit. Heerlijk! Nadat we uitgehijgd zijn, klimmen we ontspannen dieper het dal in. Niet ver na het vogelpark, waar we vanuit de hoogte ook een paar dolfijnen in de vijvers spotten, bereiken we de pas. Hier zetten we de prima huurfietsen uitgebreid op de foto. De afdaling naar Ayagaures is steil. Een paar leuke links-rechts-combinaties brengen ons naar de bodem van het dal. Vanaf hier gaat het vals-plat naar beneden terug naar Maspalomas. Helaas waait de sterke wind van zee recht in het gezicht. Anders zou je hier hoge snelheden kunnen halen. Het is druk met fietsers vandaag. Jammergenoeg rijden ze het rondje bijna allemaal in tegengestelde richting.

Dag 5: Salto del Perro - San Nicolas - Ayacata | 135 km, 3350 hm
> Hoogteprofiel

Vandaag koninginnerit. We gaan over drie passen waarvan er een bekend staat als een echte moordenaar. Om even na achten zitten we al op de fiets. Het begin is nog eenvoudig over de kustweg naar Arguineguín. Hier slaan we rechtsaf, het binnenland in. De barranco (dal) waar we door fietsen stijgt slechts langzaam, dus de kilometers vlotten snel. Hoog boven ons, op de rechter canyonwand, herkennen we het landhuis waar we de eerste dag, op weg naar Los Corrales, vlak langs fietsten. Even voorbij Cercados de Espino begint de weg echt te stijgen naar het Presa de Salto del Perro . De eerste kilometers klimt de weg met grote slingers het dal uit. Dat we op een populaire klim zitten is te zien aan het grote aantal wielrenners op de weg. In Baranquillo de Andrés wordt het vlak. Hier gaat de hoofdweg verder naar het stuwmeer bij Soria. In tegenstelling tot de meeste andere fietsers slaan we linksaf, steil omhoog voor het restant van de klim. Het lastige tweede deel van de beklimming wordt gekenmerkt door vele korte haarspeldbochtjes. Dit levert een mooie terugblik richting het dal op. Helaas is vandaag een vracht Saharastof gearriveerd, waardoor er een geelbruine waas over het eiland hangt.

Na de top duiken we de afdaling naar Mogán in. Na veel gestuiter over het slechte wegdek komen we weer op de hoofdweg om het eiland uit. We slaan rechtsaf en meteen begint weer de volgende klim. Vanaf deze kant is de Degollada de la Aldea niet moeilijk. Na een eerste pasje volgt een behoorlijke afdaling. Het landschap is verrassend groen. Het ziet er hier flink vochtig uit. Aan de rechterkant van de weg verschijnen karakteristieke rotspartijen met een lichtgroene tint. Mooi om te zien! Het laatste deel naar de top is het zo goed als vlak. Dan staan we op de pas, een echt tochtgat waar vandaag een sterke wind doorheen brult. Na een snelle adfaling komen we in San Nicolás de Tolentino, waar het tijd is voor de lunch.

Volgepropt met meegenomen broodjes en chocola verlaten we San Nicolás. Het is tijd voor de ruigste klim van de vakantie, die naar de Degollada del Asserador . Halverwege de beklimming ligt het dorpje El Carrizal en de top ligt een paar kilometer ten noordwesten van Ayacata op de GC60. Na het verlaten van San Nicolás fietsen we eerst tussen wat verwaarloosde bananenplantages door. Daarna stijgt de weg rap omhoog naar een eerste stuwmeer. Even later vinden we onszelf terug in een woeste kloof. Overal liggen grote rode rotsblokken verspreid. Flink wat haarspeldbochten leiden naar een volgend stuwmeer. De kloof wordt steeds smaller, het is een indrukwekkend ruig landschap hier. De waas van Saharastof zorgt voor een extra mysterieus tintje. Ter hoogte van het Presa de Paradilla verschijnen de Roques Bentaiga en Nublo in de mistige verte. Op een klip aan de overkant van het meer staat een windmolen.

Langs de over van het stuwmeer kabbelt de weg rustig verder. Het is de bekende stilte voor de storm. Vlak voor een tunneltje is daar de afslag naar El Carrizal (GC606). We zien de steile haarspeldbochten van het smalle weggetje recht tegen de rotswand omhoog lopen. Op internet hadden we al gelezen over deze brute klim. Het is een uitdaging die we niet kunnen weerstaan. Een Duitser die net afgedaald is, waarschuwt ons nog eens voor de klim. Met een cynisch 'viel spass' en de mededeling dat het om half acht donker is, vervolgt hij zijn weg. Dan gaat het los op de kilometers van dik boven de 10%. En echt, als je je daar op instelt en je niet forceert is het allemaal best te doen. Al snel hebben we een prachtig uitzicht op het meer. Genieten! Na de serie haarspeldbochten gaat het naar een eerste pasje. Wat een wind staat er hier! Als we El Carrizal (niet te verwarren met Carrizal aan de oostkust...) gepasseerd zijn, volgt weer een gemeen steil stuk, waarna we door een liefelijk groen dal verder omhoog fietsen. Na weer vier kilometer buffelen wordt het even wat vlakker. We passeren weer wat huizen. Dan verschijnt Roque Nublo plotseling weer, een stuk dichterbij nu. Om bij de hoofdweg te komen moeten we over een soort smalle dam tussen twee dalen. De wind waait met stormkracht van rechts naar links over de weg. Voor de zekerheid lopen we deze passage. Op de GC60 slaan we rechtsaf, waarna het nog een klein stukje klimmen is naar de top. Wat een geweldige klim! In de inmiddels bekende afdaling over Ayacata en San Bartolomé hebben we gelukkig een stuk minder last van de wind. Na 135 km en 3350 hm arriveren we vermoeid maar erg voldaan bij ons appartement.

Dag 6: Fataga - Santa Lucía - Temisas | 89 km, 1610 hm
> Hoogteprofiel

Eindelijk is het dan zover. Nadat we vier dagen lang van de Alto de Fataga zijn afgedaald, staat vandaag, op de slotdag, de beklimming ervan op het programma. In het gezelschap van een groepje andere wielrenners leggen we het eerste gedeelte af. Het steile stuk naar het Mirador de las Yeguas grijp ik aan om het zuur van gister uit de beenspieren te fietsen. Door het nog steeds aanwezige Saharastof is het uitzicht op de Barranco de Fataga helaas behoorlijk vertroebeld. Gelukkig hebben we aan het begin van de week onder kraakheldere omstandigheden al van deze prachtige kloof kunnen genieten. Na het Mirador volgen twee korte afdalingen. In de eerste zitten een paar leuke haarspeldbochten. Hierna is het nog een kilometer of tien klimmen naar de top. Na het dorpje Fataga krijgen we nog een paar mooie lussen voorgeschoteld en dan zijn we boven.

In San Bartolomé raken we even de weg kwijt. Door een gruwelijk steil straatje dalen we af naar de hoofdweg. Bij een prachtig uitzichtspunt pauzeren we even. Daarna dalen we verder af naar Santa Lucía. In een leuk parkje eten we het meegebrachte brood op. Even verderop slaan we af naar Temisas. De weg is eigenlijk afgesloten, maar we wagen het erop. Door een kaal landschap met hier en daar wat lage struikjes, klimmen we naar een colletje. Om elke bocht verwachten we een afzetting, maar steeds is er niets te zien. In de afdaling naar Temisas is het dan toch raak. We moeten de fietsen over een serie rotsblokken heen tillen die hier naar beneden zijn gekomen. In de vrachtwagen aan de kant van de weg is de opruimingsdient met de siesta bezig.

Vlak voor Agüimes slaan we rechtsaf, de GC551op, die bekend staat als de panoramaweg. Omdat we parallel aan de kust fietsen, kruisen we een groot aantal barranco's. De weg golt een beetje op en af, met af een toe een wat langere klim. Aan het eind gaan we links, waarna we afdalen naar de kust. Over de kustweg fietsen we terug naar Maspalomas. Gelukkig valt het met de drukte mee. Terug bij het appartement frissen we ons op. Dan gaan we naar de stad om de fietsen terug te brengen naar Free Motion. Bij een strandtent eten we een pizza. Plotseling zien we op een TV-scherm aan de overkant Sven Kramer zijn rondjes afwerken op het WK schaatsen. Dat is wel een heel grote cultuurschok hier op een Canarisch strand!